EcoView

Διακόσμηση φωτιστικού με την τεχνική του Decoupage

Θέλοντας να πειραματιστώ με την τεχνική του decoupage (ντεκουπάζ) σκέφτηκα να την εφαρμόσω σε ένα καινούριο απλό λευκό φωτιστικό για το δωμάτιο του γιου μου. Συγκέντρωσα λοιπόν τα λίγα υλικά που χρειαζόμουν και ξεκίνησα τη διαδικασία διακόσμησης.

Διακόσμηση Decoupage

Χρησιμοποίησα μία χαρτοπετσέτα με χρώματα της επιλογής μου, ένα ψαλίδι, ειδική κόλλα καλής ποιότητας για ντεκουπάζ, ένα πλατύ λεπτό αλλά μαλακό πινέλο για το άπλωμα της κόλλας, μία διαφάνεια, λίγο χρώμα σε σωληνάριο, ένα σφουγγάρι, ένα βρεγμένο πανί και ένα σπρέι για το τελικό λουστράρισμα.

Επέλεξα μια ασπρόμαυρη χαρτοπετσέτα την οποία και έκοψα οριακά με το ψαλίδι στο περίγραμμα του σχεδίου.

Έκανα μια προεπισκόπηση και υπολόγισα σε ποια σημεία του φωτιστικού θα μπουν τα κομμάτια που έκοψα. Με το πινέλο μου άπλωσα μια στρώση από την κόλλα για ντεκουπάζ.

decoupage

Από τα τρία φύλλα της χαρτοπετσέτας κράτησα μόνο το ένα αυτό με το σχέδιο και το ακούμπησα απαλά και σταθερά πάνω στην κόλλα. Επειδή η χαρτοπετσέτα είναι πολύ εύκολο να σχιστεί, ακούμπησα την λεπτή διαφάνεια πάνω ακριβώς πάνω στην χαρτοπετσέτα και πίεσα για να κολλήσει χωρίς να κάνει ζάρες.

Καθάριζα την διαφάνεια κάθε φορά μετά από την χρήση με βρεγμένο πανί για να φύγουν τα υπολείμματα της κόλλας και μην καταστραφεί το επόμενο μοτίβο που θα κολλούσα.
Αφού ολοκληρώθηκε το κόλλημα των 4 μοτίβων, τα άφησα να στεγνώσουν και μετά ξαναπέρασα άλλο ένα χέρι κόλλας από πάνω.

Καθάρισα με πολύ προσοχή τα υπολείμματα της κόλλας με βρεγμένο πανί χωρίς να ακουμπήσω τα κολλημένα αποκόμματα.

Με την βοήθεια της δασκάλας μου βάφτηκε η οροφή του φωτιστικού για να ταιριάζει με τα χρώματα του δωματίου χρησιμοποιώντας τέμπερες και ένα σφουγγάρι με το οποίο ταμπονάραμε το χρώμα. Η διακόσμηση ολοκληρώθηκε με την ζωγραφική σε σωληνάριο με λεπτά κλαδάκια και φυλλαράκια.

Το τελικό φινίρισμα έγινε με το λουστράρισμα με σπρέι και το δημιούργημα μου εντελώς μεταμορφωμένο κρεμάστηκε στο δωμάτιο του γιου μου και δεν θύμιζε σε τίποτα το απλό λευκό και άχρωμο φωτιστικό.

Λουξεμβούργο, η ζωή είναι ωραία

Το Λουξεμβούργο αποτελεί «το κερασάκι στην τούρτα» της Ευρώπης, ανάμεσα στο Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία, με έκταση μικρότερη από το Λονδίνο, που όμως δεν στερεί τίποτα από την έκδηλη περηφάνια των 450.000 κατοίκων για την ένδοξη ιστορία των 1000 χρόνων και την οικονομική ευρωστία του.

Περιηγηθήκαμε την πόλη του Λουξεμβούργου και σας περιγράφουμε τις εντυπώσεις μας.

Μια βόλτα στο Λουξεμβούργο

Η πρώτη αίσθηση ευχάριστου και εντυπωσιακού ξαφνιάσματος και κατάπληξης από την πληθώρα των αξιοθέατων και το υψηλό πνευματικό και ποιοτικό επίπεδο ζωής των κατοίκων του Λουξεμβούργου, μας έκανε πιστή συντροφιά σε όλη την περιήγησή μας μέχρι τη στιγμή που πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τις Βρυξέλλες. Άλλωστε η πρώτη εντύπωση είναι πάντα η καλύτερη!

Λουξεμβούργο

Το Λουξεμβούργο, το Μεγάλο Δουκάτο, χτισμένο σε μια βραχώδη προεξοχή στις κοιλάδες Petrusse και Alzette, είναι μια πεδινή χώρα, πνιγμένη πραγματικά στο πράσινο με τα 2/4 σχεδόν της πόλης να καλύπτονται από οξιές, ογκώδη πλατάνια και βελανιδιές. Όλες οι αποχρώσεις του πράσινου και του καφέ, σε μια ζωντανή παρέλαση χρωμάτων, και το μεγαλείο της φύσης «θεράπευσαν» έστω και προσωρινά την κόρη των ματιών μας, που έχει «τυφλωθεί» τόσα χρόνια από το γκρίζο, μουντό και θλιβερό περιβάλλον της πόλης που ζούμε.

λουξεμβούργο

 

Σε κοντινή απόσταση από το κέντρο της πόλης του Λουξεμβούργου, κυριαρχούν δάση, τεράστια σε έκταση και κατάφυτα με κάθε είδους αειθαλούς και αιωνόβιου δέντρου, ενώ σηματοδοτημένα μονοπάτια προσφέρουν μοναδικές ευκαιρίες για περιπάτους χαλάρωσης και ποδηλασία. Περιποιημένοι κήποι, παρτέρια και ολάνθιστοι ροδώνες στις κεντρικές λεωφόρους μας γοήτευσαν και μας “μέθυσαν” γλυκά, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε τελείως ότι βρισκόμασταν σε πόλη.

Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός της ποιότητας ζωής, τότε ποιος είναι; Και ποιος από εμάς, που ζούμε στις τσιμεντένιες μεγαλουπόλεις, δεν θα αισθανόταν έστω ένα μικρό τσίμπημα ζήλιας για τους κατοίκους του Λουξεμβούργου;

Place de la Constitution

Όλοι οι δρόμοι στο Λουξεμβούργο ήταν πεντακάθαροι, με κουτιά απορριμμάτων και κάδους ανακύκλωσης, σε κοντινές αποστάσεις μεταξύ τους, που αδειάζονταν συνεχώς για να μην παραγεμίζουν και σκορπίζονται κάτω τα σκουπίδια. Πόσο έντονη και δυνατή είναι εκεί η οικολογική συνείδηση!

Άδικα αναρωτηθήκαμε λοιπόν για τα λιγοστά φανάρια και τα σχεδόν ανύπαρκτα αυτοκίνητα στους δρόμους και στις κεντρικές λεωφόρους, καθώς η απάντηση ήταν κάτι παραπάνω από εύλογη. Οι κάτοικοι του Λουξεμβούργου χρησιμοποιούν για τις μετακινήσεις τους τα μέσα μεταφοράς ή τα ποδήλατα, έστω και αν πρέπει να πάνε στο γραφείο με τα καλοσιδερωμένα και πανάκριβα κουστούμια τους.

Από καθαρή συγκυρία κοντοστάθηκα για μια στιγμή στις συστάσεις που γίνονταν σ’ έναν περιπλανώμενο καλλιτέχνη του δρόμου από 2 αστυνομικούς σε ποδήλατα, με κράνη και επιγονατίδες. Πόσο περίεργο και ασυνήθιστο θέαμα εκτυλισσόταν μπροστά μου!

Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας το ότι οι κάτοικοι του Λουξεμβούργου είναι τόσο ήρεμοι, χαμογελαστοί και χαρούμενοι και η χώρα θεωρείται «η πράσινη καρδιά της Ευρώπης». Οι κάτοικοι σέβονται και αγαπούν το περιβάλλον ως προέκταση της ύπαρξής τους και η φύση τους το ανταποδίδει.

Με αρκετή ευκολία και σε σύντομο διάστημα εξερευνήσαμε το Λουξεμβούργο, το Μεγάλο Δουκάτο καθώς οι αποστάσεις ήταν μικρές. Ξεκινώντας από την παλιά πόλη, πεζοδρομημένη στο μεγαλύτερο μέρος της, καταλήξαμε στο Grund, στην κάτω πόλη δηλαδή με τα γραφικά λιθόστρωτα δρομάκια, από έναν γυάλινο, μοντέρνο ανελκυστήρα σκαμμένο μέσα στον βράχο!

Νότια βρεθήκαμε στην Place de la Constitution, την οποία κοσμεί το γνωστό μνημείο της Χρυσής Κυρίας για τους πεσόντες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Από εκεί απολαύσαμε άφωνοι για ώρα την θέα της κοιλάδας Petrusse που ξεχυνόταν μεγαλοπρεπής με τις 2 επιβλητικές γέφυρες Pont Adolphe και Pont Passerelle και το ανυπέρβλητης ομορφιάς κτίριο της Κρατικής Τράπεζας σε μορφή φρουρίου.

Δυστυχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να ξεναγηθούμε μέσα στο κάστρο της πόλης του Λουξεμβούργου με τα ψηλά τείχη, τις μεσαιωνικές επάλξεις, τις θολωτές σήραγγες και τα υπόγεια περάσματα μήκους 23 χλμ. Περπατήσαμε όμως στους υπόγειους δαιδαλώδεις διαδρόμους του βράχου μήκους 17 χλμ, έχοντας ως ενθύμιο για την επιστροφή πρησμένα πόδια και ξηλωμένες σόλες παπουτσιών.

Αυτό φυσικά δεν μας εμπόδισε να κατευθυνθούμε αργότερα προς τον Καθεδρικό ναό της πόλης του Λουξεμβούργου , με το αταίριαστο πάντρεμα πολλών διαφορετικών ρυθμών, στο παλάτι του Μεγάλου Δούκα με τον φρουρό στην είσοδο και στο Δημαρχείο στην πλακόστρωτη πλατεία Place Guillame II, ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της πόλης.

Στην Place d’ Armes, με τα εκπληκτικά εστιατόρια, τα ατμοσφαιρικά μπιστρό, τα παραμυθένια ζαχαροπλαστεία, γευτήκαμε νοστιμότατες σπιτικές τάρτες και μυρωδάτο καφέ για την απαραίτητη ανάκτηση δυνάμεων και ξεκούραση.

Προτού αποχαιρετήσουμε οριστικά το Λουξεμβούργο και τις εκπληκτικές φυσικές ομορφιές του, αγοράσαμε μόνο λικέρ και κρασιά από την περιοχή Moselle, καθώς οι τιμές για τις περίφημες πορσελάνες Villeroy and Boch, που κατασκευάζονται εκεί, ήταν απλησίαστες για μας.

Όπως απλησίαστη και απόμακρη είναι για μας εδώ η δική τους ποιότητα ζωής.

Γάνδη, η πόλη-στολίδι της Φλάνδρας

Γάνδη, η πόλη-στολίδι της Φλάνδρας ή για να είμαστε πιο σαφείς και συγκεκριμένοι η πόλη, όπου ο χρόνος «κοκάλωσε» πεισματικά και ανυποχώρητα στον Μεσαίωνα με την ιδιάζουσα μυρωδιά να περιπλανιέται στον αέρα, ένα ιδανικά δεμένο και «σφιχτό» κράμα ρομαντικής, ξεχωριστής και μυστηριακής ατμόσφαιρας σαν πέπλο.

Η Γάνδη, από τις αρχαιότερες πόλεις του Βελγίου, χτισμένη στη συμβολή των ποταμών Scheldt και Leie και περιορισμένη σε μερικά μόνο τετραγωνικά χιλιόμετρα, διαθέτει όλα εκείνα τα θέλγητρα και τις προϋποθέσεις για ένα αδιάκοπο αλλά πρωτογνώριστο και θριαμβευτικά νοερό ταξίδι στο «τότε».

Από το ιστορικό κέντρο της πόλης, πεζοδρομημένο στο μεγαλύτερο μέρος του με 114 σημάνσεις σε κάθε βήμα ώστε να μην χαθεί κανείς, ξεκινήσαμε με τα πόδια να «μπερδευόμαστε» με τους υπόλοιπους επισκέπτες για να γνωρίσουμε την πόλη από άκρη σε άκρη. Και πώς το κάναμε αυτό; Τι χαζή ερώτηση θα σχολίαζε κάποιος. Κι όμως η απάντηση δεν είναι τόσο απλή.

Γάνδη.

Έχοντας ήδη ενημερωθεί από την ξεναγό και με τον ταξιδιωτικό οδηγό στο χέρι, ακολουθήσαμε περιχαρής, αν και λίγο περίεργοι, την τουριστική διαδρομή των 10.000 βημάτων που δημιουργήθηκε ειδικά για τους επισκέπτες που θέλουν να περιηγηθούν την πόλη με τα πόδια.

Η διαδρομή μας έγινε ακόμα πιο διασκεδαστική και «παιδιάστικα» χαλαρή με τον μετρητή βημάτων, που προμηθευτήκαμε από το Γραφείο Τουρισμού, καταβάλλοντας ως εγγύηση το ποσό των 25€. Έπρεπε φυσικά να είμαστε σίγουροι με αποδεικτικά στοιχεία ότι δεν θα «κλέβαμε» κανένα βήμα, ούτε θα λιποψυχούσαμε μέχρι το τέλος. Ο ενθουσιασμός και η ζωηρή επιθυμία μας έδιναν τον τόνο στα βήματά μας για να απολαύσουμε μια διαδρομή-έκπληξη σε γειτονιές «απολιθωμένες»στον Μεσαίωνα.

Μετά από τόσο ποδαρόδρομο τι καλύτερο θα μπορούσαμε να κάνουμε για να ανακτήσουμε δυνάμεις με ζεστό καφέ και μπισκότα με Βελγική σοκολάτα, από το να καθίσουμε σε κάποιο παρόχθιο cafee στο ειδυλλιακό λιμάνι Graslei, το ομορφότερο σημείο συνάντησης ντόπιων και επισκεπτών.

Τα παραδοσιακά εστιατόρια με την τοπική ή γαλλική κουζίνα, τα χρωματιστά αναπαλαιωμένα κτίρια-αποθήκες που καθρεφτίζονταν μεγαλοπρεπώς στα νερά του ποταμού, με την πάχνη και την αύρα του Μεσαίωνα να φράζει την ρινική μας κοιλότητα, δεν μας άφησαν καμία αμφιβολία γιατί είναι το αγαπημένο μέρος συνάντησης όλων.

Η περιήγησή μας όμως δεν είχε τελειώσει εκεί. Στην προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε τα πιο «απόκρυφα» μυστικά της ιστορίας της Γάνδης δεν θα μπορούσαμε να αρνηθούμε μια κρουαζιέρα στα γραφικά κανάλια της, που ξετύλιξαν σαν κουβάρι μπροστά μας τα σημαντικότερα αξιοθέατα, καλοδιατηρημένα όπως άλλωστε όλοι οι αρχιτεκτονικοί της θησαυροί. Αυτά που κάνουν τον επισκέπτη να αναπολεί νοσταλγικά και παραπονιάρικα μια εποχή που γνωρίζει μόνο μέσα από τα ιστορικά βιβλία και ίσως θα ήθελε να ζήσει έστω και για λίγο.

Τα υποβλητικά και αυθεντικά κτίσματά της, η όπερα, τα 18 μουσεία, τα 400 και πλέον ιστορικά κτίρια, όπως το επιβλητικό δημαρχείο, τα λιθόστρωτα δρομάκια, οι παραδοσιακές χρωματιστές στενόμακρες κατοικίες, παρόμοιες με αυτές του Άμστερνταμ, και οι πανύψηλοι καθεδρικοί ναοί με τα καμπαναριά σε γοτθικό ρυθμό μαρτυρούσαν την ένδοξη πορεία της στους αιώνες.

Στον Καθεδρικό ναό του Αγίου Βονιφάτη με τις 40 καμπάνες ο θαυμασμός μας για τους ανεκτίμητους θησαυρούς τέχνης, όπως ο άμβωνας ροκοκό με μαρμάρινη και ξύλινη επένδυση, ο βωμός μπαρόκ σε λευκό, κόκκινο και μαύρο μάρμαρο, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος ή ασχολίαστος. Όπως δεν πέρασε απαρατήρητη και ίσως με μια μικρή δόση ζήλιας η θαρραλέα μας απόφαση να ανέβουμε, με συνεχείς στάσεις και ασθμαίνοντας ομολογουμένως, τα 444 σκαλιά ως την κορυφή του ναού.

Μείναμε για ώρα εκεί ψηλά, αγγίζοντας σχεδόν κατακόρυφα τον ουρανό, ρουφώντας λαίμαργα τον καθαρό αέρα και χαιρετώντας τα πλάσματά του. Τότε παρατηρήσαμε τυχαία ότι το καμπαναριό και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου μαζί με τον καθεδρικό σχημάτιζαν μια νοητή γραμμή με κατεύθυνση την γέφυρα του Αγίου Μιχαήλ, σαν να καθόριζαν τον ορίζοντα της Γάνδης.

Το τέλος της περιήγησής μας περιλάμβανε το εσωτερικό του πέτρινου κάστρου Gravesteen με τείχη, τάφρο, ακροπύργια, σιδερένιες πύλες, παρατηρητήρια καθώς και μουσείο με όπλα εποχής και όργανα βασανιστηρίων. Οι ιππότες έμοιαζαν τόσο αληθινοί που ο κοφτός και τσιριχτός ήχος του μετάλλου από τις πανοπλίες σε έκανε να γυρίζεις απότομα το κεφάλι από ανατριχίλα. Μεσαίωνας γαρ.

Η μέρα ή μάλλον το βράδυ μας βρήκε αποκαμωμένους και έκπληκτους να θαυμάζουμε την πόλη που έλαμπε υπό το φως των χιλιάδων λαμπτήρων σε κάθε καίριο σημείο, μεγεθύνοντας την χάρη και την μεσαιωνική της προσωπικότητα σαν καρτ ποσταλ. Γιατί αυτό είναι η Γάνδη.

Εύη Μαραγκουδάκη

Πασχαλινά πουλάκια σε mobile

Στα πλαίσια δημιουργικών δραστηριοτήτων για τον Πασχαλινό στολισμό του εργασιακού μας χώρου, σκεφτήκαμε να αξιοποιήσουμε μερικά αυγά από φελιζόλ και να τα μετατρέψουμε σε χαριτωμένα κοτοπουλάκια.

Για την κατασκευή αυτή χρειαστήκαμε μερικά αυγά από φελιζόλ που τα βρήκαμε στο εμπόριο σε κατάστημα με είδη για χόμπι, μερικά πουπουλάκια χρωματιστά, οικολογικά πλαστικά χρώματα και πινέλα, λίγα μέτρα πετονιά ή χρωματιστή κορδέλα, λίγα τσόφλια από φιστίκια, ένα κλαδί από δέντρο και το πιστολάκι θερμοσιλικόνης.

Ξεκινήσαμε καρφώνοντας τα αυγά σε ξυλάκια από σουβλάκι για να μπορέσουμε να τα δουλέψουμε καλύτερα.

Με ένα λεπτό πινελάκι βάψαμε κίτρινα τα κοτοπουλάκια.

Όταν στέγνωσαν μετά από λίγη ώρα, ανοίξαμε μια μικρή τρυπούλα με το ψαλίδι και κολλήσαμε τα τσόφλια από τα φιστίκια σαν ράμφος.

Στη συνέχεια κολλήσαμε στα δυο πλαϊνά από ένα χρωματιστό φτεράκι και στο πίσω μέρος κολλήσαμε ένα μικρότερο για ουρά.

Ζωγραφίσαμε με μαύρο μαρκαδόρο τα ματάκια και το κοτοπουλάκι μας ήταν έτοιμο!

Βγάλαμε τα ξυλάκια και κολλήσαμε στο πάνω μέρος την πετονιά ή την κορδέλα και αφού ετοιμάσαμε 5-6 παρόμοια πουλάκια τα κρεμάσαμε από ένα κλαδί. Η όλη κατασκευή ενισχύθηκε με άλλα στολίδια από μικρότερα αβγουλάκια, που είχαμε βάψει κόκκινα, λουλούδια, κορδέλες και φιόγκους και κρεμάστηκε σαν mobile από το ταβάνι, δίνοντας μια γιορτινή ατμόσφαιρα στον χώρο.

Μερικά από τα πουλάκια τα αφήσαμε στα καλαμάκια και αφού τους βάλαμε ένα φιόγκο από χρωματιστή κορδέλα, τα «φυτέψαμε» σε μια όμορφη γλάστρα σαν διακοσμητικά.

Η όλη κατασκευή μπορεί εύκολα να κατασκευαστεί και από μικρά παιδιά, αφού μέσα από αυτή μπορούν τα παιδιά να καλλιεργήσουν την αισθητική τους, να πειραματιστούν και να μάθουν να χρησιμοποιούν σωστά τα υλικά, να βιώσουν την χαρά της συνεργασίας, της ομαδικότητας, της ενεργητικής συμμετοχής, να αντλήσουν χαρά και ικανοποίηση, να βελτιώσουν τους λεπτούς χειρισμούς.

Για όσους αγαπούν τα πουλιά μπορούν με παρόμοιο τρόπο να φτιάξουν μια ποικιλία από πουλάκια όπως καρδερίνες, φλώροι, γαλαζοπαπαδίτσες ζωγραφίζοντάς τα με τα ανάλογα χρώματα και να δημιουργήσουν το δικό τους φτερωτό σμήνος.

Με την ίδια κατασκευή μπορούμε να στολίσουμε ένα Πασχαλινό δεντράκι (αντίστοιχο με το χριστουγεννιάτικο) και να ομορφύνουμε τον χώρο μας.

Ευχαριστώ θερμά την αξιόλογη συνάδελφο Εύη Κυπραίου που με την πολύτιμη βοήθειά της ολοκληρώσαμε την όμορφη αυτή κατασκευή.

Καλή διασκέδαση και καλό Πάσχα! Γεωργία Νικητέα EcoView

Ασφαλείς παιδικές χαρές

Η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου και της ψυχαγωγίας των παιδιών στις μεγαλουπόλεις, θα έπρεπε να γίνεται σε ειδικά πιστοποιημένους χώρους που μέσα σε κλίμα ασφάλειας τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι, την άσκηση και την συναναστροφή με τους συνομήλικους να αναπτυχθούν και να κοινωνικοποιηθούν.

Τι σας έρχεται στον νου όταν ακούτε την λέξη παιδική χαρά;

Έναν κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο με προδιαγραφές ασφαλείας, με την κατάλληλη υποδομή, κατάλληλα υλικά και παιχνίδια, με σωστή οργάνωση που αποτελεί ένα σύμβολο ξενοιασιάς και δημιουργικότητας για τα παιδιά.

Πόσο όμως απέχουν όλα αυτά από την πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά γονείς και παιδιά στις αστικές κυρίως περιοχές;

Στα πλαίσια του εργαστηριακού μαθήματος Αγωγή Βρέφους του ΤΕΙ της Προσχολικής Αγωγής της Αθήνας, οι σπουδάστριες του τμήματος επισκέπτονται παιδικές χαρές της γειτονιάς τους και παρουσιάζουν στην τάξη τα αποτελέσματα της συστηματικής παρατήρησης και καταγραφής που κάνουν εκεί.

Τα τελευταία 10 χρόνια που διεξάγεται ατύπως η έρευνα έχουν καταγραφεί πολύ σημαντικά στοιχεία για την καταλληλότητα ή μη των παιδικών χαρών στην πρωτεύουσα και σε λιγότερο βαθμό στην επαρχία.

Τα σημαντικότερα στοιχεία που έχουν καταγραφεί αφορούν την ακαταλληλότητα του περιβάλλοντος καθώς ένας μεγάλος αριθμός των παιδικών χαρών είναι φτιαγμένος δίπλα σε ρέματα, κάτω από πυλώνες της ΔΕΗ, δίπλα σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας οχημάτων, κοντά σε σιδηροδρομικές γραμμές, σε χώρους με ηχορύπανση ή σε μέρη όπως κοιμητήρια που μπορεί να βλάψουν την ψυχική υγεία των παιδιών. Αν σημειωθεί ότι οι περισσότερες παιδικές χαρές δεν είναι περιφραγμένες ή έχουν κατεστραμμένη περίφραξη και παντελή έλλειψη φύλαξης, μπορείτε εύκολα να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.

Εξίσου σημαντικός παράγοντας είναι η ακαταλληλότητα των παιχνιδιών. Είτε αυτά είναι ξύλινα, μεταλλικά ή πλαστικά παρατηρείται φθορά στα παιχνίδια τα οποία σπανίως αντικαθίστανται ή υπάρχει έλλειψη συντήρησης. Ο ασυντήρητος εξοπλισμός συνήθως γίνεται αιτία για μια σειρά ατυχημάτων σε παιδιά, όπως παγίδευση, τραυματισμοί από προεξέχοντα τμήματα ή στραγγαλισμοί από αιωρούμενα σχοινιά ή πτώσεις από μονόζυγα κτλ. Τα σκουριασμένα μεταλλικά παιχνίδια και τα ξύλινα σπασμένα παιχνίδια ή ακόμα και τα παγκάκια που είναι γεμάτα με ακίδες μπορούν να αποδειχτούν ιδιαίτερα επικίνδυνα. Τσουλήθρες με μεγάλη κλίση, σπασμένες κούνιες χωρίς κάθισμα, κομμένα σχοινιά, όχι μόνο δεν βοηθούν στο παιχνίδι των παιδιών αλλά το καταστούν ιδιαίτερα επικίνδυνο αφού οι πτώσεις από παιχνίδια Παιδικής χαράς είναι η πρώτη αιτία επισκέψεων στα νοσοκομεία Παίδων.

Ο ανεπαρκής χώρος μεταξύ των παιχνιδιών είναι μια ακόμα συχνή αιτία ατυχημάτων. Όταν τα παιχνίδια επικαλύπτουν το ένα το άλλα δυστυχώς δημιουργούνται δυσάρεστες καταστάσεις. Τα παιδιά παίζουν συχνά χωρίς επίβλεψη από κάποιον ενήλικα και δεν υπάρχει κάποιος που θα θέσει κανόνες και όρια για την ομαλή διεξαγωγή του παιχνιδιού.

Η επίστρωση των χώρων της παιδικής χαράς συνήθως είναι από χώμα, χαλίκια, σπάνια με γκαζόν και πολύ λιγότερο είναι επικαλυμμένη με ελαστικό ταρτάν από ανακυκλωμένα ελαστικά, για την αποφυγή των κραδασμών, που είναι και το πλέον καταλληλότερο υλικό. Η άμμος θεωρείται από τα πλέον ασφαλή υλικά για την επίστρωση των παιδικών χαρών αν και συχνά χρησιμοποιείται για την αφόδευση των αδέσποτων ή των κατοικίδιων φίλων μας.

Τις βραδινές κυρίως ώρες οι Παιδικές χαρές μετατρέπονται σε καταφύγιο για χρήστες τοξικών ουσιών, με αποτέλεσμα ο περιβάλλον χώρος να είναι γεμάτος με σύριγγες. Από ότι διαπιστώθηκε ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς μη βρίσκοντας έναν κάδο σκουπιδιών πετούν τα αποτσίγαρα αλλά και τα σκουπίδια τους στο χώμα μην κατανοώντας ότι τελικοί αποδέκτες είναι τα ίδια τα παιδιά τους.

Σε σπάνιες περιπτώσεις παρατηρήθηκε ότι με την παρέμβαση εθελοντικών ομάδων δράσης, παιδικές χαρές μεταμορφώθηκαν και αποτέλεσαν και πάλι ένα πνεύμονα ζωής για την πόλη και τους κατοίκους της.

Είναι λυπηρό αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολύ λίγα φωτεινά παραδείγματα Παιδικών χαρών με παιχνίδια εξωτερικού χώρου από σύγχρονες εταιρείες που πληρούν τις προδιαγραφές ασφαλείας.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να προστατέψουν τα παιδιά τους;

Ασφαλώς να μάθουν να είναι παρατηρητικοί και προνοητικοί και αν διαπιστώσουν μετά από έλεγχο ότι κάποια παιχνίδια είναι επικίνδυνα και δεν τηρούν τις προδιαγραφές ασφαλείας, να ενημερώσουν τον δήμο τους για να σπεύσει να τα συντηρήσει. Αν οι προσπάθειές τους δεν αποδώσουν θα μπορούσαν με ιδιωτική πρωτοβουλία και με συντονισμένες κινήσεις και δράσεις να αναλάβουν την συντήρηση και την καθαριότητα της παιδικής χαράς, μιας και η οικονομική κρίση δεν επιτρέπει πια τέτοιες πολυτέλειες. Επίσης θα μπορούσαν να επιβλέπουν με προσοχή το παιχνίδι των παιδιών προσχολικής ηλικίας και να βάζουν κανόνες και όρια στα παιδιά τους για ένα ασφαλές, ξένοιαστο και ευχάριστο παιχνίδι. Εκείνο που πάντα προτείνω και το εφαρμόζω στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι το: «Παίξτε και διασκεδάστε μαζί με τα παιδιά σας στην παιδική χαρά». Και εσείς θα ξαναβρείτε το μικρό παιδί που κρύβεται μέσα σας, αλλά και τα παιδιά σας θα το χαρούν αφάνταστα.

Γεωργία Νικητέα

Μόντε Κάρλο, Κάννες, Saint Tropez

Η σαγήνη και η γλυκιά μέθη του κοσμοπολίτικου αέρα του Μόντε Κάρλο που είχε διαπεράσει πέρα ως πέρα τους πόρους του δέρματός μας, μας συνόδευσε πιστά στη ξενάγηση του μεσαιωνικού χωριού Eze, χτισμένο σε μια απόκρημνη, βραχώδη βουνοκορφή ύψους 427 μέτρων από την θάλασσα, θυμίζοντας δίχως άλλο κουρνιασμένο αετό στη φωλιά του.

Τα στενά σοκάκια που διατρέχουν ελικοειδώς το χωριό ενώνονται μεταξύ τους με γραφικά σκαλοπάτια, «φαγωμένα» στις άκρες τους και χιλιοπατημένα από ορδές τουριστών, μαρτυρούν την μακραίωνη ιστορία τους. Τα σπίτια σαν δυσπόρθητα κάστρα με πέτρινα αναχώματα, είναι καλά κρυμμένα ανάμεσα με ανθόσπαρτους κήπους με βουκαμβίλιες, ορτανσίες και τριαντάφυλλα σε ζηλευτούς ροζ, κόκκινους και λευκούς κυματισμούς της μεσογειακής ομορφιάς και χάρης.

Ένα λιθόστρωτο μονοπάτι, ανάμεσα σε πανύψηλα κυπαρίσσια, φουντωτά πεύκα και φορτωμένα ελαιόδεντρα οδήγησε απαρεμπόδιστα τα βήματά μας στο περίφημο κήπο με την εκτενή ποικιλία εξωτικών φυτών και κάκτων, που άλλοι ευθυτενείς και ευλύγιστοι ενώ άλλοι ογκώδεις και δύσκαμπτοι, σκίαζαν με δέος το πέρασμά μας, όχι όμως την πανοραμική θέα που ξεχύνονταν μπροστά μας σε όλο το μήκος της ακτής με τα γαλαζοπράσινα νερά και την χρυσοκίτρινη αμμουδιά.

Πριν την αναχώρησή μας επισκεφθήκαμε το εργοστάσιο αρωμάτων Fragonard, όπου με μαθητική προσήλωση και απεριόριστο ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε λεπτομερώς όλη την διαδικασία παραγωγής τους, από τη συλλογή και πρόσμειξη των ελαίων μέχρι το τελικό στάδιο της εμφιάλωσής τους. Ο αέρας ερεθιστικός κα αποπλανητικός γαργαλούσε απαλά και γλυκά την ευερέθιστη όσφρησή μας για ώρα.

Μόλις βγήκαμε στον καθαρό αέρα συνειδητοποιήσαμε κατάπληκτες ότι είχαν βαρύνει τα χέρια μας από τις τσάντες με τα αρώματα, και τα μοσχομυρωδάτα σαπούνια αλλά αντιστρόφως ανάλογα είχε ελαφρύνει το πορτοφόλι μας.

Στο περιτειχισμένο σαν φρούριο, με πύλες και περάσματα χωριό Saint-Paul de Vence, ο αέρας ανέγγιχτος και «εύπλαστος» δέσμευε σαν δίνη ένα διαφανές και λεπτεπίλεπτο κύμα ευοσμίας από τα άνθη της μιμόζας και των εσπεριδοειδών που στόλιζαν καλαίσθητα ένα μεγάλο μέρος της καταπράσινης έκτασής του.

Οι προσόψεις των πέτρινων σπιτιών, άριστα διατηρημένες, υπερασπίζονταν σθεναρά την αυθεντικότητα τους ενώ στα στενά δρομάκια κρύβονταν θησαυροί έργων τέχνης του 20ου αιώνα και γκαλερί διασήμων ζωγράφων. Η αγορά με τα τοπικά προϊόντα και τα τουριστικά είδη σαν σκηνογραφία έργου με τον Ιβ Μοντάν θα γοήτευε με βεβαιότητα τους λάτρεις του ρομαντισμού και της λεπταισθησίας.

Με σχεδόν ανέπαφη την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική ομορφιά του, το πανέμορφο ψαροχώρι του Saint-Tropez μας υποδέχθηκε θερμά με μια χαριτόμορφη επίδειξη αντιθέσεων, που πολύ δύσκολα, αν όχι ακατόρθωτα διαγράφεται από την μνήμη και την ψυχή μας.

Από την μια πλευρά, σπίτια χαμηλά με τετράγωνες κοκκινωπές οροφές και ξύλινα παραθυρόφυλλα που συναγωνίζονταν σε φωτεινότητα και διαύγεια το χρώμα των κισσών και των άλλων αναρριχητικών φυτών, πρόθυμα και σε πλήρη ετοιμότητα να «γαντζωθούν» από τις χρυσαφένιες ακτίνες του ήλιου με το δεσποτικό τους «παράστημα».

Από την άλλη πλευρά, η «καρδιά» του Saint-Tropez χτυπούσε αδιάλειπτα και ζωηρά στη παρτιτούρα μιας διακεκριμένης συμφωνίας, αυτής του πομπώδους και ηχηρού ελλιμενισμού των πιο εντυπωσιακών και πολυτελών κότερων στον κόσμο. Ως εγκρατείς και προσγειωμένοι άνθρωποι ποτέ πριν δεν είχαμε εκστομίσει τόσα πολλά και τρανταχτά επιφωνήματα υπέρτατου ενθουσιασμού όσο τότε.

Μια στάση για έναν απολαυστικό, μυρωδάτο καπουτσίνο σε ένα από τα γνωστότερα καφέ της παραλίας, όπου μαύρη άμμος σαν στάχτη τσιγάρου, διάσπαρτη σε παχιά στρώματα τσουρούφλιζε τα πόδια μας και με το βλέμμα καρφωμένο στις ηλιοκαμένες διασημότητες που μπαινόβγαιναν στα κότερα, έπεσαν πανηγυρικά οι τίτλοι τέλους της μονοήμερης εκδρομής μας εκεί.

Αντιθέτως δεν είχε σημάνει ακόμα το πρώτο κουδούνισμα για την εξέχουσα παράσταση που θα έδινε η αδιαφιλονίκητη «βασίλισσα» της Γαλλικής Ριβιέρας, οι Κάννες. Σε προνομιακή θέση περιμετρικά χαμηλών λόφων και κολπίσκων με αμμώδεις ισόπεδες παραλίες, με εύκρατο κλίμα και πληθώρα πολιτιστικών εκδηλώσεων, κοινωνικών και αθλητικών δραστηριοτήτων, όπως γκολφ, ιστιοπλοΐα, πτήσεις με αερόστατο αλλά κυρίως με μια στάση ζωής που ξεφεύγει κατά πολύ από κοινοτοπίες, οι Κάννες έχουν αποκτήσει δικαίως και σχεδόν άκοπα μια εκτυφλωτική λάμψη και απαράμιλλη γοητεία.

Το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου τον Μάιο, το αντίστοιχο μουσικό του Ιανουαρίου αλλά και η ομώνυμη γιορτή της μιμόζας, του συμβόλου της πόλης, με στολισμούς και υπαίθριες εκδηλώσεις τον Φεβρουάριο στην ανθοφορία της είναι μερικοί μόνο από τους απόλυτους πρωταγωνιστές στην πολιτιστική ζωή των Καννών με παρουσίες καλλιτεχνών, αριστοκρατών και διασημοτήτων από όλον τον κόσμο.

Ωστόσο τα περισσότερα βλέμματα θαυμασμού και τις πιο αλησμόνητες εντυπώσεις απέσπασε επάξια η κατάφυτη από κοκκοφοίνικες λεωφόρος Croisette, ίσως η διασημότερη του κόσμου.

Μεγαλόπρεπα και βαρύτιμα κτίρια της belle epoque εποχής, υπερπολυτελή και ένδοξα ξενοδοχεία, όπως το Carlton και το Majestic, τα οποία χαζεύεις απερίσπαστα όσες φορές και αν περάσεις, και μια «υπεροπτική» παρατακτική σειρά ξακουστών οίκων μόδας και κοσμημάτων, που ακόμα και η θέα τους είναι απαγορευτική για τους κοινούς θνητούς, δονούν την πολύβουη αλλά γεμάτη κομψότητα ατμόσφαιρα.

Εκ διαμέτρου αντίθετη είναι η εικόνα που παρουσίαζε η παλιά πόλη των Καννών με το λιμάνι, τα λιθόστρωτα δρομάκια, τις εκκλησίες γοτθικού ρυθμού αθόρυβα και κατανυκτικά, θυμίζοντας περισσότερο χωριό της ελληνικής υπαίθρου.

Πριν όμως προλάβει καλά καλά η πυξίδα των περιπλανήσεων μας να κατασταλάξει σε έναν κόσμο ονειρεμένης χλιδής, έπρεπε να επιστρέψουμε αδιαμαρτύρητα στην πεζή πραγματικότητα της ταπεινής ζωής μας. Δυστυχώς…

Εύη Μαραγκουδάκη