Κατά την προσγείωσή μας στο αεροδρόμιο Schiphol του Amsterdam χαζεύαμε άφωνοι το επιτηδευμένο θέαμα μιας χώρας, που δημιούργησαν αρχικά η άφθαρτη δύναμη της φύσης και μετέπειτα η καίρια παρέμβαση του ανθρώπου σε αυτή για την αρμονική συμβίωση και συνύπαρξή τους.
Αμέτρητα τεχνητά κανάλια, άλλα παράλληλα και άλλα κάθετα, φράγματα και αναχώματα απλώνονταν σαν μωσαϊκό χρωμάτων μπροστά μας, προκαλώντας μας προς στιγμή σύγχυση για την χώρα που επισκεπτόμασταν. Ότι δηλαδή η Ολλανδία έχει μόλις πληγεί από πλημμύρες ποταμών και καταρρακτώδεις βροχές με τα χωράφια και τις καλλιέργειες να επιπλέουν σαν απομεινάρια σχεδίων στο έρμαιο των νερών που δεν απορροφήθηκαν από το έδαφος. Τι ανοησία! Απλώς το 50% της χώρας βρίσκεται κάτω από το επίπεδο της θάλασσας.
Φτάνοντας στο κέντρο του Amsterdam αποφασίσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη να κάνουμε μια ωριαία κρουαζιέρα για να γνωρίσουμε από άκρη σε άκρη την πόλη. Άλλωστε για πρωτεύουσα χώρας είναι πολύ μικρή πόλη χωρίς «γωνίες» ή μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα. Με το ανοιχτό καραβάκι πλοηγηθήκαμε στα περισσότερα από τα συνολικά 160 κανάλια, τα οποία τέμνουν ομόκεντρα την πόλη σαν ανοιχτή βεντάλια. Αυτό κάνει την περιήγησή σου εύκολη υπόθεση, εάν προσανατολιστείς σύμφωνα με την ροή τους.
Ευχάριστα εκπλαγήκαμε από τα πλωτά σπίτια με τα λουλούδια και τις πλουμιστές τέντες, περίτρανη απόδειξη του πόσο εξοικειωμένοι είναι οι Ολλανδοί με τα στοιχεία της φύσης. Τα σπίτια αυτά, με νερό και ρεύμα, διαθέτουν όλο τον απαραίτητο οικιακό εξοπλισμό για να είναι κατοικήσιμα από οικογένειες.
Περισσότερες από 1000 γέφυρες ενώνουν τις συνοικίες μεταξύ τους, ενώ οι στενόμακρες πολυκατοικίες με τα κόκκινα κεραμίδια, τα ξύλινα παράθυρα, τις μετώπες, άλλες περίτεχνα διακοσμημένες και άλλες λιτές, διατυμπανίζουν περήφανα την μοναδικότητα της πολιτιστικής τους ταυτότητας. Φυσικά δεν λείπει ο χαρακτηριστικός γάντζος στον τελευταίο όροφο για χρηστικούς κυρίως λόγους.
Σε κάποια σημεία των καναλιών το νερό ήταν θολό, παχύρρευστο και αφόρητα δύσοσμο, αποτέλεσμα ίσως και των ανυπολόγιστων ποδηλάτων που έχουν πέσει κατά καιρούς παρά τον προστατευτικό φράχτη τριγύρω και τις ειδικές μπάρες παρκαρίσματός τους.
Το ποδήλατο αποτελεί το κυριότερο μέσο μετακίνησής των κατοίκων, είτε κατευθύνονται καλοντυμένοι στη δουλειά τους, είτε πάνε απλώς μια βόλτα. Προηγείται μάλιστα των πεζών και χρειαζόταν να ελέγχουμε τον δρόμο 2 και 3 φορές πριν περάσουμε, από φόβο μην πέσουμε πάνω σε κάποιον ποδηλάτη. Το μεγαλείο της παραφροσύνης μας έκλεινε πονηρά το μάτι θριαμβολογώντας! Περνούσαμε άφοβα τους δρόμους με τα αυτοκίνητα να σταματούν στο διάβα μας, έστω και αν είχαν προτεραιότητα, και εμείς ως πεζοί παραμέναμε ακινητοποιημένοι στα πεζοδρόμια μέχρι να περάσει και το τελευταίο ποδήλατο που είχε ξεφυτρώσει από το πουθενά!
Η συγκοινωνία με το τραμ, τα λεωφορεία και το μετρό με το εκτεταμένο δίκτυο είναι πολύ καλή με τακτικά δρομολόγια, αν και λίγο ακριβή, καλύπτοντας κάθε γωνία της πόλης, ακόμα και της πιο απομακρυσμένης. Γι’ αυτόν τον λόγο κυκλοφορούν ελάχιστα αυτοκίνητα. Θόρυβοι, επίμονα κορναρίσματα και καυσαέριο είναι έννοιες άγνωστες για τους φυσιολάτρες Ολλανδούς.
Πολύχρωμες τουλίπες, το εθνικό φυτό της χώρας, φυλλοβόλα και αειθαλή δέντρα, παρτέρια διαφόρων λουλουδιών στολίζουν κάθε σπιθαμή της ολλανδικής γης, γαργαλώντας γλυκά και ξυπνώντας μας όλες τις αισθήσεις σε μια ευχάριστη και ασυνήθιστη παραζάλη χρωμάτων, και ευωδιάς. Στη Bloemenmarkt, την πλωτή αγορά με τα αμέτρητα μαγαζιά, παραδοθήκαμε αμαχητί στη θέα των εξαιρετικής ποικιλίας και ποιότητας λουλουδιών και των οποίων τους βολβούς μπορούσαμε να αγοράσουμε φθηνά.
Ωστόσο αναπάντεχα αλγεινή εντύπωση μας προκάλεσε το αποκρουστικό θέαμα των βουνών από σκουπίδια στους κεντρικότερους δρόμους της πόλης, και κυρίως στη πλατεία Dam. Αυτή αποτελεί σταυροδρόμι για τον κόσμο που κατακλύζει τους 2 πιο εμπορικούς δρόμους και σημείο αναφοράς για τους τουρίστες, καθώς εκεί βρίσκεται το National Monument, ένας οβελίσκος ύψους 22 μέτρων για τα θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και το Κoninklijk Paleis, το Βασιλικό Ανάκτορο. Το Μουσείο της Madame Tussauds με τις ουρές των τουριστών και η εκκλησία Nieuwe Kerk με την επιβλητική πρόσοψη κάνουν την καρδιά του Amsterdam να χτυπά πιο δυνατά, χωρίς όμως αυτό να είναι αρκετό για να παραβλέψει κανείς τους ρύπους. Κάδοι ανακύκλωσης δεν υπήρχαν σχεδόν πουθενά και τα καλάθια στους δρόμους ξεχειλισμένα, σαν να μην τα είχαν αδειάσει ποτέ. Κάποιες φορές μάλιστα έπρεπε να κάνουμε άλματα για να τα αποφύγουμε.
Αναπόφευκτα λοιπόν θεωρήσαμε ότι το Amsterdam είναι μια αδικαιολόγητα βρώμικη πόλη, αφενός για τον μόλις 750.000 κατοίκων πληθυσμό της, αφετέρου για την αγάπη στη φύση και σε έναν πιο εναλλακτικό τρόπο ζωής που έχουν υιοθετήσει οι Ολλανδοί.
Αφήνοντας κατά μέρος την άσχημη αυτή επισήμανση, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο Amsterdam, ως επίγειο παράδεισο για τους λάτρεις της τέχνης. Με περισσότερα από 50 μουσεία είναι απίθανο να μείνουν ανικανοποίητες ακόμα και οι πιο εξεζητημένες αναζητήσεις κάποιου. Στο Μuseumplein, ένα καταπράσινο πάρκο με τεχνητή λίμνη, βρίσκονται τα μεγαλύτερα μουσεία της χώρας, με πιο διάσημο αυτό του Van Gogh και το Rijksmuseum, ιστορίας και τέχνης, σε ένα μεγαλόπρεπο κτίριο του 19ου αιώνα. Θα μπορούσαμε να γράψουμε ολόκληρους τόμους για όλα τα μουσεία, όπως για το σπίτι του Rembrandt, που διατηρείται αναλλοίωτο, και αυτό της Anne Frank χωρίς να γίνουμε κουραστικοί. Τα εισιτήρια είναι ακριβά βέβαια αλλά στα ειδικά τουριστικά περίπτερα μπορεί κάποιος να κλείσει πακέτο εισιτηρίων σε χαμηλότερη τιμή.
Πέρα όμως από τη δίψα μας για την τέχνη, ξεπρόβαλε δυναμικά η γυναικεία ματαιοδοξία μας με την επίσκεψή μας στο μεγαλύτερο αδαμαντοκοπείο της χώρας, όπου παρακολουθήσαμε τα στάδια κοπής και επεξεργασίας διαμαντιών και μάθαμε πώς μετριέται η αξία τους σε καράτια. Είδαμε σπάνια κοσμήματα και αν κρίνει κανείς από την προσήλωσή μας στο πρόσωπο της συνοδού, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητική εμπειρία για μας. Άλλωστε τα διαμάντια είναι ο καλύτερος φίλος της γυναίκας.
Στο Amsterdam το 24ωρο δεν είναι ποτέ αρκετό για να δεις και να κάνεις τα πράγματα που θέλεις.
Διαβάστε τη συνέχεια του ταξιδιού μας στην Ολλανδία