Ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεών μου από το ταξίδι στο νησί Κο Σαμουΐ, στον κόλπο της Ταϊλάνδης, ένιωσα να με πλημμυρίζουν τα ίδια ζωηρά συναισθήματα ευφορίας, χαράς και αγαλλίασης όπως τότε, όταν συνειδητοποίησα πλήρως τους λόγους, για τους οποίους ανέκαθεν η νοτιοανατολική Ασία ασκούσε πάνω μου μια ακαταμάχητη έλξη, που αδυνατούσα να ερμηνεύσω με θεμελιωδώς λογικά επιχειρήματα.
Μέχρι τότε όλα τα ταξίδια μου περιορίζονταν στα γνωστά και «πεπατημένα χωράφια» της Ευρώπης, ενώ για τους περισσότερους το Κο Σαμουΐ είναι ένας τόπος που δεν υφίσταται στο ευρύτερο πεδίο των γεωγραφικών τους γνώσεων ή απλώς φαντάζει σαν ένα όνειρο άπιαστο και ανεπίτευκτο.
Φτάνοντας λοιπόν εκεί άνοιξε μπροστά μου προοδευτικά μεν, σαγηνευτικά δε, η αυλαία μιας πρωτογνώριστης παράστασης με πρωταγωνιστές έναν τόπο παραδεισένια ειδυλλιακό, ευλογημένο από τον Θεό, τον Βούδα εν προκειμένω και τους κατοίκους με το χαμόγελο στα χείλη, την πραότητα στα μάτια, τη γαλήνη και την αγνότητα στη ψυχή. Η ατμόσφαιρα νιρβάνα, σχεδόν μυστικιστική καλλιεργεί την πνευματική και ψυχική ανάταση του ανθρώπου.
Το μικρό αεροδρόμιο, ένα από τα πιο καλαίσθητα παγκοσμίως, θυμίζει περισσότερο επίγειο παράδεισο που σε καθηλώνει ακαριαία χάρις στις μοναδικές καλαμένιες στέγες στις αίθουσές του, τα ξύλινα υποστυλώματα και τους κήπους με τα εξωτικά φυτά και τους φοίνικες. Στον προαύλιο χώρο σιντριβάνια και τεχνητές λίμνες που φωτίζονται το βράδυ σε προδιαθέτουν ευμενώς για το τοπίο που θα απολαύσεις στη συνέχεια.
Κάθε σπιθαμή της επιφάνειας του νησιού καλύπτεται από τόσο πυκνή τροπική βλάστηση, λόγω των συστάδων με κοκκοφοίνικες και των φυτειών καρύδας και κάσιους, που γίνεται σχεδόν αδιαπέραστη όσο προχωράς στο βραχώδες εσωτερικό του νησιού. Δασόφυτοι λόφοι και ασβεστόλιθοι βράχοι είναι διάσπαρτοι στο ελκυστικό αυτό τοπίο, όπου βρίσκουν καταφύγιο ζώα όπως πίθηκοι και ελέφαντες αλλά και πολλά είδη πτηνών, όπως κουκουβάγιες και υπερμεγέθεις παπαγάλοι.
Στο κέντρο του νησιού βρίσκονται οι καταρράκτες Hin Lan, προσβάσιμοι μέχρι κάποιο σημείο με τζιπ από χωματόδρομο και έπειτα με τα πόδια από μονοπάτια ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα και θεόρατους βράχους που σχημάτιζαν μια μικρή λίμνη. Εκεί σαν μικρά παιδιά που μόλις είχαν πρωτομπεί στο νερό, φωνασκούσαμε από χαρά με τα ορμητικά νερά να πέφτουν στις πλάτες μας παρασύροντάς μας από την μια άκρη της λίμνης στην άλλη. Με βουτιές και πλατσουρίσματα πέρασε η ώρα και έπρεπε να συνεχίσουμε την εκδρομή, αφήνοντας πίσω μας με λύπη τα παιχνίδια στη λίμνη.
Το ισχυρότερο όμως θέλγητρο του Κο Σαμουΐ είναι οι ονειρεμένες παραλίες με τα φοινικόδεντρα να φτάνουν ως τη θάλασσα και τα κρυστάλλινα νερά με το εκτυφλωτικό τιρκουάζ χρώμα, που αλλάζει αποχρώσεις ανάλογα με την οπτική γωνία ή την απόσταση από την οποία αντικρίζεις τη θάλασσα. Ο βυθός, διαφανής και καθαρός, προσφέρεται για καταδύσεις ή για κολύμπι με αναπνευστήρα για να ανακαλύψει κανείς εντυπωσιακά κοράλλια, χελώνες και σπηλιές, από όπου ξεπηδούν τα πιο σπάνια είδη ψαριών.
Η κατάλευκη άμμος, ψιλή σαν σιμιγδάλι, σε παρασύρει στο να βουτήξεις και να κυλιστείς πάνω της για ώρες ατελείωτες χωρίς να βαρεθείς στιγμή. Κοραλλιογενείς ύφαλοι, που διέρχονται παράλληλα προς τις παραλίες και σπηλιές, ανεξερεύνητες ως επί το πλείστον, με θεαματικούς σταλαγμίτες και σταλακτίτες συντηρούν ιδανικά την ανόθευτα εξωτική ομορφιά του νησιού.
Στα ήρεμα και ρηχά νερά της μεγαλύτερης και πιο κοσμικής παραλίας, τη Chaweng, ανάμεσα στα ξύλινα bungalows και τα υπαίθρια εστιατόρια, απολαμβάναμε ανέμελα το κολύμπι και χαλαρώναμε με δροσιστικά κοκτέιλ και καρύδες κάτω από τη σκιά των τροπικών δέντρων μέχρι το ηλιοβασίλεμα, όταν στον ουρανό αναμειγνύονταν άτακτα όλη η χρωματική παλέτα των ζωγράφων.
Κατά την παραμονή μας επισκεφθήκαμε και αξιοθέατα με ημερήσιες εκδρομές, οργανωμένες είτε από το ξενοδοχείο είτε από τοπικά τουριστικά γραφεία. Το σπουδαιότερο από όλα, το οποίο ουσιαστικά αποτελεί το λίκνο του διαλογισμού για τους κατοίκους, είναι το άγαλμα Big Buddha, το χρυσό άγαλμα του Βούδα σε στάση οκλαδόν, ύψους 12 μέτρων, σ’ ένα νησάκι που συνδέεται με την ξηρά διαμέσου ενός μικρού υπερυψωμένου δρόμου. Το άγαλμα, ορατό κιόλας από το αεροπλάνο, χρειάζεται για να το προσεγγίσεις στη βάση του να ανέβεις ξυπόλυτος τα 73 σκαλοπάτια, που το χωρίζουν από το ναό. Τη νύχτα φωτίζεται ολόγυρα με προβολείς, προσδίδοντάς του ακόμα επιβλητικότερες διαστάσεις.
Η θέα του αρχιπελάγους που απλώνεται μπροστά σου δύσκολα αποτυπώνεται ακόμα και στην τελειότερη ψηφιακή μηχανή ενώ δυσκολότερα περιγράφεται, όσο γλαφυρές λέξεις ή εκφράσεις και αν χρησιμοποιήσει κάποιος. Η εξήγηση είναι αρκούντως ευνόητη. Η ιερότητα του χώρου, η βαθιά κατάνυξη και ευσέβεια των πιστών «καθαγιάζουν» το μέρος και εξαγνίζουν την καρδιά των επισκεπτών. Είναι μια θέα που βλέπεται με τα μάτια της ψυχής.
Αύρα μυστηρίου καλύπτει την ταριχευμένη σωρό ενός μοναχού σε στάση διαλογισμού, την ώρα που συνέβη το μοιραίο, και η οποία εκτίθεται σε γυάλινο θόλο από το 1973 στο ναό Khunaram, στη νοτιοανατολική πλευρά του νησιού. Όλοι οι ναοί στην Ταϊλάνδη είναι παγόδες με αγάλματα του Βούδα, διαφόρων διαστάσεων και στάσεων, και τοιχογραφίες σε φωτεινά χρώματα με σκηνές από την ζωή του.
Οι κανόνες ευπρέπειας στους ναούς είναι παραπάνω από επιβεβλημένοι και οφείλαμε να συμμορφωθούμε σε αυτούς. Δεν έπρεπε λοιπόν να έχουμε ακάλυπτα τα άκρα μας και μέσα στον ναό, όπου βρίσκονται κατά κύριο λόγο τα αγάλματα του Βούδα, περπατάγαμε ξυπόλυτοι και τραβούσαμε φωτογραφίες σε μακρινή απόσταση από αυτά.
Γενικότερα οι ναοί τους με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, εκτός από τόπο λατρείας και ψυχικής ανάτασης, αποτελούν σημείο αναφοράς της ξεχωριστής πολιτιστικής και καλλιτεχνικής τους κληρονομιάς που δεν συναντάς στο δυτικό πολιτισμό.
Η απαράμιλλη φυσική ομορφιά του Κο Σαμουΐ, η απόλυτη αίσθηση χαλάρωσης και ηρεμίας που σε κυριεύει όταν βρίσκεσαι εκεί, σε κάνουν πάντα να θέλεις να επιστρέψεις… Μια φορά μόνο δεν αρκεί…
Με παρόμοια αίσθηση να μας συντροφεύει, επισκεφθήκαμε, βορειοανατολικά του 
Για την κατασκευή των clogs επισκεφθήκαμε ένα παραδοσιακό εργαστήριο, όπου ο ειδικός μας μύησε λεπτομερώς στα μυστικά της τέχνης του, από το πρώτο στάδιο κοπής του ξύλου μέχρι το φινίρισμα και τη βαφή τους για να είναι πιο φανταχτερά και καλόγουστα.
Μέσα σε αεροστεγή θάλαμο ο παραγωγός τοποθετεί σχάρες με λάμες στις δεξαμενές με το ακατέργαστο γάλα, το οποίο έχει ήδη βράσει, για να μην πήξει τελείως. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται αρκετές φορές μέχρι το γάλα να αποκτήσει λεία και ομοιόμορφη υφή. Στη συνέχεια προστίθενται καρυκεύματα ή άλλα υλικά σε κυβάκια, όπως το ζαμπόν ή προσούτο για να του προσδώσει μια ιδιαίτερη γεύση. Το μείγμα αφήνεται να πήξει για αρκετές ώρες και αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία το τυρί σε θερμοκρασία δωματίου παίρνει την τελική του μορφή. Η ποσότητα του ξεραμένου τυριού αποτελεί βασικό συστατικό για την παραγωγή καπνιστού τυριού. Μετά την επίδειξη είχαμε την ευκαιρία μέσα από τις πολλές και εκλεκτές ποικιλίες να δοκιμάσουμε τυρί, αδυνατώντας να ξεχωρίσουμε ποια γεύση υπερτερούσε της άλλης.
Φτάνοντας στο κέντρο του Amsterdam αποφασίσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη να κάνουμε μια ωριαία κρουαζιέρα για να γνωρίσουμε από άκρη σε άκρη την πόλη. Άλλωστε για πρωτεύουσα χώρας είναι πολύ μικρή πόλη χωρίς «γωνίες» ή μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα. Με το ανοιχτό καραβάκι πλοηγηθήκαμε στα περισσότερα από τα συνολικά 160 κανάλια, τα οποία τέμνουν ομόκεντρα την πόλη σαν ανοιχτή βεντάλια. Αυτό κάνει την περιήγησή σου εύκολη υπόθεση, εάν προσανατολιστείς σύμφωνα με την ροή τους.
Σε κάποια σημεία των καναλιών το νερό ήταν θολό, παχύρρευστο και αφόρητα δύσοσμο, αποτέλεσμα ίσως και των ανυπολόγιστων ποδηλάτων που έχουν πέσει κατά καιρούς παρά τον προστατευτικό φράχτη τριγύρω και τις ειδικές μπάρες παρκαρίσματός τους.
Ωστόσο αναπάντεχα αλγεινή εντύπωση μας προκάλεσε το αποκρουστικό θέαμα των βουνών από σκουπίδια στους κεντρικότερους δρόμους της πόλης, και κυρίως στη 
Μόλις λίγα χιλιόμετρα από την Περαχώρα Λουτρακίου, σε μια περιοχή με κατάφυτες εκτάσεις σχεδόν στους πρόποδες των Γερανείων όρων, συναντήσαμε τη Λίμνη της Βουλιαγμένης ή Λίμνη Ηραίου όπως είναι η άλλη ονομασία της. Αν και ονομάζεται λίμνη, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια λιμνοθάλασσα με πολύ αλμυρό νερό.
Ο μοναδικός αυτός Φάρος είναι από τους παλιότερους πέτρινους φάρους εν ενεργεία και μοναδικό στολίδι όλου του Κορινθιακού κόλπου. Η θέα από κει ψηλά είναι απερίγραπτη.
Στην παραλία της Jumeirah κυριαρχεί αδιαμφισβήτητα σαν αρχαίο αραβικό φρούριο το Souk Madinat Jumeirah, με φόντο το Burj Al Arab, ένα τεράστιο συγκρότημα 3 πολυτελέστατων ξενοδοχείων με εστιατόρια διεθνούς κουζίνας, μπαρ και μαγαζιά με παραδοσιακή ξύλινη κατασκευή, τόσο στην πρόσοψη όσο και στη διαρρύθμισή τους. Τα ξυλόγλυπτα, οι αντίκες, οι τοπικές ενδυμασίες στις βιτρίνες και ο αέρας της Ανατολής που εκλύεται ομοιόμορφα από την ανάμειξη αρωμάτων, θυμιαμάτων και ναργιλέ κεντρίζουν αδιαπραγμάτευτα το ενδιαφέρον των τουριστών και καλλιεργούν έντονα την αμέριστη επιθυμία τους να συμμετέχουν ως πρωταγωνιστές στη μαγεία του αραβικού αυτού παραμυθιού.
Το τελικό δείγμα γραφής στο παραμύθι δίνεται από τα τεχνητά κανάλια που περιβάλλουν το Souk σε όλη την έκτασή του και για τα οποία του έχει αποδοθεί δικαίως ο τίτλος «Βενετία της Ανατολής». Ξύλινες γέφυρες, παρτέρια με λουλούδια, φωταγωγημένοι φοίνικες το βράδυ και ορμίσκοι με παγκάκια, από τους οποίους αποπλέουν κάθε μισή ώρα για βαρκάδα και χαλάρωση τα abras, τα παραδοσιακά πλωτά ταξί με την μηχανή στο κούφωμά του είναι μια μικρή πρόγευση για το πώς θα μπορούσε να είναι ο παράδεισος!
Εκτός όμως από αυτή την πλευρά του Dubai υπάρχει και μια άλλη αθέατη, περισσότερο παραδοσιακή, λιγότερο φαντασμαγορική, εξίσου όμως αξιομνημόνευτη. Είναι τα γραφικά παζάρια των εμπόρων μπαχαρικών και χρυσού στη Dheira, στην αντίπερα όχθη του στενού κόλπου Creek, τον οποίο διασχίσαμε με τα abras. Μισοδιαλυμμένα καραβάκια φόρτωναν και ξεφόρτωναν τα εμπορεύματά τους, κυρίως από την Ανατολή, σ’ ένα ατέρμονο αλισβερίσι. Σακιά με λιβάνια, μπαχαρικά ακόμα και αποξηραμένα λεμόνια και από την άλλη πλευρά καταστήματα με χρυσαφικά βομβάρδιζαν το οπτικό μας πεδίο. Κράχτες, έτοιμοι να μας οδηγήσουν στα δικά τους μαγαζιά βρίσκονταν ανάμεσα στο πλήθος που έκανε τα ψώνια του.
Ξεκινήσαμε λοιπόν νωρίς το απόγευμα με άδειο στομάχι, για αποφυγή ατυχημάτων, έτοιμοι για ατελείωτα παιχνίδια στην κόκκινη έρημο. O οδηγός άρχισε τις βουτιές στους αμμόλοφους, που γίνονταν όλο και πιο απότομοι όσο διασχίζαμε την έρημο. Με την αύξηση της ταχύτητας η άμμος εκτινασσόταν με μανία στα παράθυρα μας. Οι κραυγές ευχαρίστησης, φόβου και οι εναλλαγές των συναισθημάτων διαδέχονταν το ένα το άλλο ακατάπαυστα. Μετά από ώρα το σαφάρι τελείωσε, όχι όμως και η ευχαρίστησή μας καθώς κάναμε βόλτα με τις καμήλες.