Λίγο πριν τον τελικό προορισμό του ταξιδιού μας, την πρωτεύουσα της Σκωτίας, αντικρίσαμε για πρώτη φορά στις απέραντες εκτάσεις από βοσκοτόπια ανάμεσα στις αγελάδες ένα παράξενο και ίσως λίγο αστείο στην όψη βόδι, το Highland cattle. Έχει άλλοτε καφέ και άλλοτε κοκκινωπό τρίχωμα και εκτρέφεται μόνο για αυτό και όχι για το κρέας του.
Φτάνοντας λοιπόν στο Εδιμβούργο δεν άργησα να συνειδητοποιήσω γιατί το αποκαλούν «Αθήνα του Βορρά». Είναι μια πόλη γεμάτη αγάλματα και μνημεία, γεωργιανής και μεσαιωνικής περιόδου αλλά κυρίως μνημεία στα αρχιτεκτονικά σχέδια του Παρθενώνα, όπως το National Monument και το National Gallery of Scotland.
H πόλη χωρίζεται στην Παλαιά Πόλη (Old Town) και στη Νέα Πόλη (New Town), εκεί που χτυπάει η καρδιά του Εδιμβούργου, στην Princess Street, του πιο εμπορικού και πολυσύχναστου δρόμου της πόλης. Το Royal Mile, ο πιο ιστορικός δρόμος με πλακόστρωτο εκτείνεται 1 μίλι από το κάστρο μέχρι την βασιλική κατοικία, το Palace of Holyroodhouse.
Γενικότερα στην πόλη του Εδιμβούργου είναι πολύ εύκολο να περιηγηθεί κάποιος μόνος του χωρίς τον φόβο να χαθεί, καθώς είναι μια πόλη συμμετρικά χτισμένη με παράλληλους δρόμους που οδηγούν σε κεντρικές οδικές αρτηρίες.
Εκεί βρήκαμε μαγαζιά με τουριστικά είδη από κάστρα και βασιλικά ενθύμια, μέχρι μάλλινα είδη ρουχισμού με το χαρακτηριστικό μπλε, πράσινο και κόκκινο καρό και φυσικά την παραδοσιακή στολή των Σκωτσέζων, τα κιλτ. Μάλιστα, οι πωλητές στα περισσότερα μαγαζιά προωθούσαν την εθνική τους κληρονομιά φορώντας είτε καρό ρούχα είτε κιλτ και σε όλο αυτό το φολκλόρ σκηνικό δεν θα μπορούσε φυσικά η μουσική υπόκρουση να είναι άλλη από τον ήχο της γκάιντας που τράνταζε συθέμελα το σύμπαν.
Ωστόσο οι πωλητές δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικοί ούτε πρόθυμοι στο να σε εξυπηρετήσουν με τις αγορές και έτσι πολλάκις μπαίναμε και βγαίναμε από τα μαγαζιά άπραγοι. Η προφορά τους δε ήταν τόσο βαριά με κέλτικες ρίζες που σε αποθάρρυνε από το να ρωτήσεις κάτι για δεύτερη φορά. Για την ακρίβεια υπήρχαν στιγμές που νόμιζα ότι άκουγα Γερμανούς να μιλάνε Αγγλικά.
Αυτό όμως για το οποίο δεν είχαμε την καλύτερη γνώμη είναι η κουζίνα τους, η καθαρά τυπική αγγλική κουζίνα που στερείται φαντασίας και ποικιλίας. Το μενού τους περιλάμβανε κυρίως ντοματόσουπα, που έμοιαζε περισσότερο με ζεσταμένη παχύρρευστη σάλτσα ντομάτας και χοιρινό πατέ. Υπήρχαν όμως και αρκετά εστιατόρια με διεθνή κουζίνα, αλλά και μια αλυσίδα εστιατορίων γρήγορου φαγητού «Fish and chips» που προσφέρουν ως επί το πλείστον πέρκα τηγανητή σε κουρκούτι και πατάτες τηγανητές και 1-2 είδη χάμπουργκερ με θαλασσινά, ιδανικά πιάτα δηλαδή για χορτοφάγους.
Στην εκδρομή αυτή είχα την τύχη να ζήσω και το φαινόμενο της θερινής ισημερίας, το να βραδιάζει δηλαδή πολύ αργά, γύρω στις 23μμ και στις 5πμ έχει ήδη ξημερώσει. Αυτό συμβαίνει γιατί η Σκωτία βρίσκεται στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με την Αγία Πετρούπολη. Αρχικά ήταν λίγο περίεργη η αίσθηση του να βγαίνεις για βραδινή βόλτα και ο ήλιος να είναι ακόμα ψηλά και να μεσολαβούν μόνο λίγες ώρες για την ανατολή του.
Η Σκωτία είναι μια μαγευτική χώρα με ξεχωριστούς θρύλους και ιστορία που σε προσκαλεί να την γνωρίσεις από κοντά και να την λατρέψεις στο μέγιστο βαθμό, σε κάθε σπιθαμή της, σε κάθε βήμα που κάνεις.
Εύη Μαραγκουδάκη, EcoView.gr