Γίνε ανάδοχος γονιός, στήριξε τον αγώνα της Actionaid

Πριν από αρκετά χρόνια, δύο πολύ καλοί μας φίλοι μοιράστηκαν μαζί μας μια από τις πιο ανθρώπινες και συγκλονιστικές εμπειρίες ζωής. Αποφάσισαν να επισκεφτούν το κοριτσάκι που είχαν αναλάβει σαν ανάδοχοι γονείς, από κάποιο πρόγραμμα της Αctionaid. Η αφήγηση των γεγονότων που βίωσαν και η εμπειρία του ταξιδιού τους, μας γέμισαν με συναισθήματα συγκίνησης, καθώς ήταν από τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που πραγματοποιούν ένα τέτοιο ταξίδι.

Σε όλους τους ανθρώπους αρέσει να ταξιδεύουν γνωρίζοντας κοσμοπολίτικα μέρη, να ψωνίζουν από πανάκριβες βιτρίνες και να μένουν σε πολυτελή ξενοδοχεία με όλες τις ανέσεις. Σπάνια όμως άνθρωποι πραγματοποιούν ταξίδι σε ένα τέτοιο προορισμό με δυσκολίες και προβλήματα, με στόχο να γνωρίσουν ένα παιδί από μια χώρα του λεγόμενου Τρίτου κόσμου.

Πριν από τη συζήτησή μας με τους φίλους μας δεν γνώριζα πολλά πράγματα για το έργο της Actionaid. Ενημερώθηκα όμως και ομολογώ πως η δράση των ανθρώπων της Αctionaid δε με άφησε ασυγκίνητη. Όραμα τους είναι ένας κόσμος όπου κάθε άνθρωπος θα έχει το δικαίωμα να ζει μια αξιοπρεπή ζωή και θα μπορεί να απολαμβάνει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα σε τροφή, νερό, υγεία, παιδεία, ασφάλεια και ένα ρόλο στην κοινωνία. Η δράση και το έργο της στηρίζονται στον αλληλοσεβασμό, την πραότητα, τη δικαιοσύνη, τη διαφάνεια, την αλληλεγγύη.

Ακούγοντας αρχικά τον όρο “αναδοχή παιδιού”, μου ήρθε στο μυαλό η αναδοχή στο πλαίσιο μιας οικογένειας όπως συμβαίνει εδώ στην Ελλάδα. Όμως, τα πράγματα στην περίπτωση αυτή είναι διαφορετικά. Σαν ανάδοχος γονιός υποστηρίζετε όχι μόνο ένα παιδί και την οικογένειά του, αλλά βοηθάτε ενεργά όλη την κοινότητα. Με 22 ευρώ που δίνετε κάθε μήνα, στηρίζετε την προσπάθεια να χτιστεί ένα καλύτερο μέλλον για όλα τα μέλη της κοινότητας. Δημιουργούνται οι κατάλληλες υποδομές για να ανοιχθούν πηγάδια, να δημιουργηθούν υποτυπώδη σχολεία για εκπαίδευση και ιατρεία. Στηρίζετε δηλαδή την ελπίδα να χτιστεί ένα καλύτερο αύριο, βελτιώνοντας τις συνθήκες της ζωής των ανθρώπων. Με την συμμετοχή σας γίνεται μια προσπάθεια να εξαλειφθεί η φτώχια και βαθύτερες αιτίες που την προκαλούν.

Υποστηρίζοντας την αναδοχή ενός παιδιού λαμβάνετε 2 προσωπικά μηνύματα τον χρόνο από το παιδί, μια φωτογραφία του και μια νέα φωτογραφία του κάθε 3 χρόνια, καθώς και κάποιες εκθέσεις από τον υπεύθυνο προγράμματος αναδοχής.

Η Actionaid δραστηριοποιείται και σε άλλα προγράμματα όπως το Πρόγραμμα Πολίτης του Κόσμου και Προγράμματα στην Πρώτη Γραμμή. Το μόνο που χρειάζονται είναι η οικονομική μας συμμετοχή για να συμβάλλουμε με τον τρόπο μας στην επίλυση χρόνιων προβλημάτων όπως η φτώχεια, οι ασθένειες, η έλλειψη εκπαίδευσης, οι φυσικές καταστροφές, οι κοινωνικές ανισότητες και η διάκριση των δύο φύλων.

Ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας και ας ταξιδέψουμε νοερά μαζί με τους φίλους μας σε ένα οδοιπορικό στην Πάτνα.

Οδοιπορικό στην Πάτνα

Σε λίγη ώρα φτάναμε στην Πάτνα. Είχαμε ξεκινήσει πριν από δύο μέρες από το Νέο Δελχί με το τρένο. Το τοπίο ήταν υγρό, ο ουρανός γκρίζος και σιγά σιγά άρχισε να βρέχει. Οι σταγόνες στα τζάμια, σαν δάκρυα του ουρανού για τον τόπο που αντίκριζε από ψηλά.

Τότε θυμήθηκα πώς ένιωσα όταν πρωτοαντικρίζαμε τον φάκελο αναδοχής. Αντικρίσαμε ένα αδύνατο πλασματάκι μελαχρινό με έντονα μάτια και σοβαρό ύφος. Τώρα θα την συναντούσα.

Το τρένο έφτασε. Πριν καλά καλά αφήσω τις ονειροπολήσεις μου, ένας Ινδός κύριος είχε μπει στο βαγόνι και με φώναζε με το όνομά μου. Με ένα αυτοκίνητο της Action Aid μας οδήγησαν στα γραφεία τους. Γνωριστήκαμε με το προσωπικό και το Διευθυντή κύριο Pushpendre. Ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι, φιλόξενοι σπάνιοι.

Μιλήσαμε αρκετά και μας παρακάλεσαν να βρεθούμε ξανά μετά την επίσκεψή μας στον συνοικισμό για να ανταλλάξουμε απόψεις και να συζητήσουμε τις εντυπώσεις μας. Μου είπαν ότι η οικογένεια της μικρής είναι πολύ φτωχή και μαζεύει χαρτιά από τα σκουπίδια για να κερδίσει λίγες ρουπίες.

Λίγο αργότερα φτάσαμε στον συνοικισμό, ο οποίος δεν ήταν παρά μερικές πλίνθινες καλύβες πλάι σε σκουπιδότοπο. Περπατώντας μέσα στις λάσπες φτάσαμε στις καλύβες.

Ένα τσούρμο παιδιά μας περίμεναν και μαζί ένα προσωπάκι γνωστό. Την πλησίασα βουβά, της χαμογέλασα και την χαιρέτησα. Στεκόταν σιωπηλή και με κοιτούσε με τα μεγάλα βαθιά μάτια της. Αρχίσαμε να φουσκώνουμε μπαλόνια που τα δέναμε με σπάγκο στα παιδικά χεράκια. Πόσο μικροκαμωμένα ήταν!

Τα παιδάκια χαμογελούσαν ικετευτικά και ζητούσαν κι άλλα. Τα όμορφα μάτια τους ήταν σαν μιλούσαν: “δώσε μου κι εμένα ένα μπαλονάκι! Κάτι να το κάνω δικό μου! Λίγη από τη χαρά σου”. Μαζεύτηκαν μητέρες με βρέφη, ζητούσαν και αυτές.

Αφού μοιράσαμε σε όλους, μπήκαμε στην καλύβα της οικογένειας της Μπάμπη. Σχεδόν άδειο το εσωτερικό της, μόνο κάποια ποτήρια σε ένα ράφι και ένα σκουριασμένο ράντζο, μα ήταν όλα πεντακάθαρα. Τι αντίθεση αλήθεια! Ένα καθαρό καλυβάκι μέσα στον σκουπιδότοπο. Από τα λίγα αντικείμενα της καλύβας ήταν ένα μεταλλικό κουτί στο οποίο φύλαγαν την αλληλογραφία μας καθώς και τις φωτογραφίες. Μερικές φωτογραφίες ήταν κολλημένες στον τοίχο.

Είπα στην μεταφράστρια: “Σας παρακαλώ ρωτήστε την Μπάμπη, χάρηκε έστω και λίγο που ήρθαμε να την δούμε;” Μου απάντησε ότι χάρηκε μα ήταν τόσο ντροπαλή και για αυτό σαστισμένη. Τότε γονάτισα, έπιασα το χεράκι της το τράβηξα προς το μέρος μου και το φίλησα. Τότε εκείνη έκανε μια προσπάθεια να το τραβήξει ντροπαλά, στην συνέχεια όμως το άφησε.

Τα παιδάκια του συνοικισμού, στεκόντουσαν χαμογελαστά στην πόρτα κοιτάζοντας μέσα και ρωτούσαν με αγωνία τους ανθρώπους της οργάνωσης: “Εμάς πότε θα έρθουν να μας δουν οι δικοί μας άνθρωποι; Πότε θα έρθουν;”

Η ώρα περνούσε, έπρεπε να φύγουμε.

Διασχίσαμε τον σκουπιδότοπο και φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Η Μπάμπη στεκόταν δίπλα μου και καθώς την χαιρετούσα ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της. Τα συναισθήματα μας πλημμύρισαν. Έπρεπε να φύγουμε. Η μηχανή άναψε ενώ τα παιδικά χεράκια κυμάτιζαν στον αέρα. Μόνο ένα παιδάκι γύρισε την πλάτη του, άνοιξε δρόμο ανάμεσα στα άλλα και κατευθύνθηκε στην καλύβα. Η Μπάμπη, αυτή ήταν και η τελευταία της εικόνα…

Όταν γυρίσαμε στα γραφεία έκανα και την εξής ερώτηση στον κύριο Pushpendre. Αν βλέπει πιθανότητα ενός καλύτερου μέλλοντος για αυτούς τους ανθρώπους. Η απάντηση ήταν θετική. Μάθαμε ότι πριν δύο χρόνια ζούσαν ακόμα μέσα στα σκουπίδια. Τώρα με την βοήθεια της ACTIONAID έχουν πλίνθινες καλύβες, μερική εκπαίδευση και δωρεάν ιατρική περίθαλψη.

Την επομένη, αφού ευχαριστήσαμε θερμά τους ανθρώπους της ACTIONAID αναχωρήσαμε. Η μέρα ήταν πάλι βροχερή κα μελαγχολική. Καθώς απομακρυνόμασταν, άκουσα μια ψιθυριστή φωνούλα να επαναλαμβάνεται στα αυτιά μου. Ήταν η φωνή της Μπάμπη, ήταν η φωνή χιλιάδων παιδιών που πεινούν, χιλιάδων παιδιών που μένουν στους σκουπιδότοπους και που ζητιανεύουν για να ζήσουν, χιλιάδων παιδιών ορφανών και αρρώστων. Ήταν μια φωνή σταθερή, ικετευτική: “Τώρα που φεύγεις μη με ξεχάσεις! Άπλωσε το χέρι σου και σώσε με!”

Ιλιάδα Καλαμαρά.

Ευχαριστώ θερμά την Ιλιάδα Καλαμαρά (συγγραφέα και εικονογράφο παιδικών βιβλίων), για την παραχώρηση του κειμένου και την όμορφη εμπειρία που μοιράστηκε μαζί μας.

Αλήθεια πόσοι από εσάς είστε ανάδοχοι γονείς; Όσοι δεν είστε ακόμα, μην παραλείψετε να απλώσετε το χέρι και να σώσετε ένα παιδί.

Γεωργία Νικητέα, EcoView.gr