Είχα υποσχεθεί στην οικογένειά μου και τον εαυτό μου ένα ξεχωριστό είδος διακοπών αυτό το καλοκαίρι. Έτσι αποφασίσαμε να περάσουμε ένα μέρος των διακοπών μας στα ορεινά της Ροδόπης, ένα από τα μεγαλύτερα ορεινά συγκροτήματα των Βαλκανίων με πλούσια χλωρίδα και πανίδα και απαράμιλλη φυσική ομορφιά. Το πλήθος των εμπειριών και των γνώσεων που συλλέξαμε απολαμβάνοντας την δροσιά του βουνού, σε συνδυασμό με τις πλούσιες αθλητικές εναλλακτικές δραστηριότητες που προσφέρει η περιοχή, είναι απερίγραπτα. Η πεζοπορία δίπλα στον ποταμό Νέστο, η ιππασία, η παρατήρηση της ορνιθοπανίδας της περιοχής, το ράφτιγκ, η ποδηλασία, η επίσκεψη στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της περιοχής του Παρανεστίου, οι καταβάσεις και οι αναρριχήσεις προσφέρουν μοναδικές εμπειρίες σε μικρούς και μεγάλους.
Η διαδρομή
Η διαμονή μας σε ένα παραμυθένιο περιβάλλον, σε ένα ξενοδοχείο-κάστρο στην Σταυρούπολη θα μας μείνει πραγματικά αξέχαστη. Από τα πιο αξιόλογα φυσικά τοπία που μας συνέστησαν να δούμε ήταν οι καταρράχτες του Λειβαδίτη ή Τραχωνίου, που βρίσκονται στα όρια του Νομού Ξάνθης και Δράμας. Αφού ντυθήκαμε με αθλητικά ρούχα και άνετα παπούτσια, ξεκινήσαμε από την Σταυρούπολη για το χωριό Τραχώνι που έδωσε το όνομά του στους ομώνυμους καταρράκτες. Η διαδρομή σε υψόμετρο περίπου 1400 μέτρων ήταν γεμάτη ομορφιές. Ο ανηφορικός δρόμος ξετυλίγονταν σαν κουβάρι και καθώς διασχίζαμε τα πυκνά δάση ελατιάς που εναλλάσσονταν με δάση σημύδας και οξιάς, η θερμοκρασία έπεφτε αισθητά και μας χάριζε δροσιά μέσα στον καυτό Ιούλιο.
Σε μια μικρή στάση σε ένα κιόσκι για να ενημερωθούμε για την συνέχιση της πορείας μας, παρατηρήσαμε τις χελιδονοφωλιές που με περισσή τέχνη είχαν φτιάξει οι ένοικοί τους. Ένα πλήθος από κελαηδήματα ωδικών πουλιών μας συντρόφευε μουσικά σε όλη την διαδρομή. Στα κομμάτια με θαμνώνες που περιβάλλονται ενδιάμεσα με εκτάσεις από πουρνάρια, αργιελιές, γκορτσιές, αγριοαχλαδιές, ρίγανη, αγριοσπαράγγια εμφανίζονται συχνά πινακίδες που ενημερώνουν για την απαγόρευση του κυνηγιού.
Ο δρόμος σε κάποια σημεία γίνονταν χωμάτινος και έδινε την εντύπωση ότι δεν επιτρεπόταν η πρόσβαση στην περιοχή.
Επιτέλους, κάποιες πινακίδες μας προειδοποιούν ότι φτάνουμε στον προορισμό μας. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε ένα άνοιγμα και μείναμε εκστασιασμένοι να αφουγκραστούμε τους ήχους του νερού που κελάρυζε. Μόνοι μας σύντροφοι στη κατηφορική μας πορεία των 2 χιλιομέτρων εκτός από την φωτογραφική μηχανή και το σακίδιο με το νερό, ήταν τα ξύλινα ραβδιά που υπήρχαν ακουμπισμένα στον ξύλινο φράχτη και αποτέλεσαν πολύτιμους βοηθούς στην γλιστερή κατάβαση, αλλά κυρίως στην κουραστική ανάβαση.
Η Κατάβαση
Με την βοήθεια των ραβδιών ακολουθούσαμε το φιδωτό μονοπάτι ανάμεσα στην πλούσια βλάστηση από οξιές, σφένδαμους, φλαμουριές σημύδες. Τα πεσμένα φύλλα στόλιζαν σαν ένα φυσικό χαλί την διαδρομή, αλλά ταυτόχρονα έκαναν τα πόδια μας να γλιστρούν επικίνδυνα. Τα πουλιά είχαν σιωπήσει και οι μόνοι ήχοι που ακούγονταν ήταν κάποια τριξίματα από σκιουράκια που παρακολουθούσαν την πορεία μας, κάποιες χελώνες και σκαντζοχοιράκια που ενοχλήθηκαν από την παρουσία μας και αραιά και πού αντιλαμβανόμασταν τα χτυπήματα των δρυοκολαπτών στα δέντρα.
Κάποια ξύλινα κιόσκια μας πρόσφεραν ξεκούραση και μας ενημέρωναν για το σημείο που βρισκόμασταν. Τίποτα εκτός από τον απόμακρο ήχο του νερού δεν μαρτυρούσε αυτό που σε λίγο θα αντίκριζαν τα μάτια μας.
Ο καταρράκτης
Μετά από μια ώρα σχεδόν κατάβασης φτάσαμε σε ένα ξύλινο γεφυράκι και είδαμε έναν μικρό αλλά εντυπωσιακό καταρράκτη. Μια απογοήτευση μας κατέκλυσε…Τόσος κόπος για αυτό το συνηθισμένο θέαμα; Περιμέναμε κάτι πιο εντυπωσιακό είναι αλήθεια…
Συναντηθήκαμε στο γεφυράκι με μια οικογένεια που προηγήθηκε της ίδιας διαδρομής. Ήταν ενθουσιασμένοι. Μας πρότειναν να συνεχίσουμε για πολύ λίγο ακόμα για να απολαύσουμε την πραγματική ομορφιά του καταρράκτη καθώς αυτό που αντικρίσαμε ήταν μόνο ένα μικρό μέρος της διαδρομής του νερού. Αν και κουρασμένοι, συνεχίσαμε και αυτό που γεύτηκαν τα μάτια μας ξεπέρασε κάθε προσδοκία! Είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα δέους που μας κατέκλυσαν αντικρίζοντας το εντυπωσιακό πέσιμο των νερών από 40 μέτρα ύψος. Μείναμε άφωνοι να θαυμάζουμε το μεγαλείο που έχει δημιουργήσει η φύση και στο μυαλό μας ήρθαν όλοι οι μύθοι και οι θρύλοι που περιβάλλουν το τοπίο. Λένε πως σε αυτό το εξαιρετικά όμορφο σημείο, μαζεύονταν και λούζονταν οι νεράιδες, ενώ στις μικρές φυσικές σπηλιές που δημιουργούνται ύφαιναν το νεραιδογνεμα. Ο μυθικός Ορφέας μάγευε με την κιθάρα του ζώα και ανθρώπους και οι Σάτυροι χόρευαν σε δυναμικούς ρυθμούς.
Γύρω από τον καταρράκτη είχαν δημιουργηθεί μικρές και μεγάλες λίμνες που κάποιοι περιηγητές με αρκετή δυσκολία κατάφεραν να τις προσεγγίσουν και δεν δίστασαν να κολυμπήσουν στα παγωμένα νερά τους. Πλατσουρίσαμε για αρκετή ώρα στα παγωμένα νερά που δημιουργούσαν ποταμάκια και το μόνο που μας ανάγκασε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής ήταν το αίσθημα πείνας, καθώς η ώρα είχε φτάσει ήδη περασμένες 3. Με ένα αίσθημα λύπης αφήναμε πίσω μας το θεϊκό τοπίο που δεν χορταίναμε να το κοιτάμε.
Η ανάβαση
Η ανάβαση ήταν περισσότερο κουραστική από όσο υπολογίζαμε. Αν στην κατάβαση πονούσαν τα γόνατα που κρατούσαν κόντρα το βάρος του σώματος, τώρα οι αστράγαλοι υπέφεραν πραγματικά. Η έλλειψη νερού που μοιραζόμασταν με οικονομία μας έκαναν να αγκομαχάμε σαν τραίνο στην ανηφόρα. Οι στάσεις ήταν συχνότερες αλλά μας έδιναν την ευκαιρία να παρατηρούμε με προσοχή τα παράξενα μανιτάρια που ξεφύτρωναν ανάμεσα στο χώμα, τις λειχήνες πάνω στους φλοιούς των δέντρων, τα μύρτιλα που έδιναν λίγο χρώμα στο απέραντο πράσινο, τα τεράστια σκαθάρια που ξεπρόβαλλαν δειλά ανάμεσα στους πεσμένους κορμούς και δυσκόλευαν την πορεία μας, αλλά και ένα πλήθος πεταλούδες και λεπιδόπτερα που πετάριζαν ανέμελα. Σαλιγκάρια κάθε μεγέθους, διπλόποδα , σαρανταποδαρούσες, αράχνες, σαλαμάνδρες και τζιτζίκια έκαναν συχνά αισθητή την παρουσία τους σε όλη την διάρκεια της διαδρομής. Κάποιες μικρές σαύρες που ξεπετάγονταν απροσδόκητα έκαναν το βήμα μας να γρηγορεύει για λίγο μέχρι να ξαναβρεί τον τεμπέλικο ρυθμό του. Μετά από μια ολόκληρη ώρα επίπονης ανάβασης είδαμε το ξέφωτο να ξεπροβάλει. Ο καυτός μεσημεριανός ήλιος που είχαμε ώρα να αντικρίσουμε λόγω της σκιερής περιπλάνησης μας, μας θύμισε ότι έπρεπε να επιστρέψουμε στην βάση μας.
Αν και για τις τρεις επόμενες μέρες το κορμί μας είχε έντονα τα σημάδια της καταπόνησης, θα συνιστούσα ανεπιφύλακτα στον κάθε περιηγητή να θαυμάσει αυτή την εξαίσια ομορφιά που με τόσο μεράκι φιλοτέχνησε η φύση. Σανδάλια, φουστίτσες και σορτσάκια είναι χρήσιμο να αποφύγει κανείς να φορά για να γλιτώσει από τα γλιστρήματα, αλλά και τα πιθανά τσιμπήματα εντόμων. Αθλητική περιβολή, μαγιό, λαστιχένια παπούτσια για το πλατσούρισμα στα νερά και οπωσδήποτε φωτογραφική μηχανή και 2 μπουκάλια με νερό αλλά και προμήθειες για πικ νικ, είναι ότι καλύτερο για να απολαύσετε μια πραγματικά όμορφη και ασφαλή περιήγηση.
Αξίζει πραγματικά να γευτείτε ένα διαφορετικό είδος διακοπών, γιατί καλοκαίρι δεν είναι μόνο τα θαλάσσια μπάνια και η ηλιοθεραπεία στις αμμουδερές και πολυσύχναστες θορυβώδεις παραλίες.
Γεωργία Νικητέα, EcoView.gr