Ονειρευόμουν πάντα από παιδί να ζήσω σε ένα σπιτάκι με κήπο, γεμάτο με δέντρα και λουλούδια. Συντριβανάκια με τρεχούμενα νερά, πουλάκια να τιτιβίζουν και να επισκέπτονται τις ταΐστρες κήπου και ένα σκυλάκι για να νιώθω ότι μένω σε ένα ζεστό σπιτικό. Και μόνο. ιδέα ότι θα ζούσα σε ένα διαμέρισμα με μια σταλιά μπαλκόνι, με αρρώσταινε. Πού να παίξω σαν παιδί, πού να βάλω τα πουλάκια μου, πού να έχω τα λουλούδια μου…
Τα ανέμελα χρόνια
Η ζωή όμως δεν τα φέρνει πάντα όπως τα θέλουμε ή όπως τα ονειρευόμαστε. Γυρίζοντας στα 6 μου χρόνια από την ξενιτιά, ζήσαμε για 4 χρόνια σε ένα διαμέρισμα στο Γκύζη. Είχε ένα μικρό μπαλκονάκι στο οποίο ή μαμά μου πάντα φύτευε λουλούδια και φυτά τα οποία περιποιόταν με περισσή αγάπη. Όταν κόβαμε κανένα λουλουδάκι μας μάλωνε γλυκά: “Μην τα κόβετε τα καημένα, να τα αγαπάτε μόνο και να μην τα πονάτε” μας έλεγε.
Σύντροφοί μας ήταν ένα κλουβάκι με παπαγαλάκια. Το παιχνίδι γίνονταν τα απογεύματα στον δρόμο με μια παρέα από πιτσιρίκια και παίζαμε λάστιχο, κρυφτό, κυνηγητό, μήλα και διάφορα φανταστικά παιχνίδια επηρεασμένα από τις ταινίες της εποχής. Μόνη μας διέξοδο και επαφή με τη φύση ήταν μια βόλτα στο Πεδίον του Άρεως για να ταΐσουμε τα περιστεράκια και να τρέξουμε με ασφάλεια στους λαβύρινθους του πάρκου κάτω από τα πυκνά δέντρα. Η άλλη μας βόλτα ήταν σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση στο ΙΚΑ της περιοχής, μιας και ήμασταν συνεχώς άρρωστα από τον μολυσμένο αέρα που αναπνέαμε.
Το νέο μας σπίτι στην εξοχή
Οι γονείς μας είχαν την ιδέα να φύγουμε από το διαμέρισμα και να φτιάξουμε ένα δικό μας σπίτι στα προάστια των Αθηνών. Αν και δε μας ενθουσίασε η ιδέα της μετακόμισης για να μη χάσουμε τις φίλες μας, αναγκαστήκαμε να υποχωρήσουμε μετά την πίεση των γονιών μας . Συνθηκολογήσαμε με την προϋπόθεση να μας φτιάξουν μια πισίνα και να έχουμε και έναν στάβλο με άλογα!
Όλα ήταν διαφορετικά από τη ζωή στο διαμέρισμα. Απέραντα καταστόλιστα χωράφια με παπαρούνες και μαργαρίτες. Ατέλειωτο παιχνίδι στους ασφαλείς χωματόδρομους, μάθαμε ποδήλατο, ήρθαμε σε επαφή με τη φύση και με τα ζώα που μόνο από βιβλία βλέπαμε ζωγραφιστά.
Μπορεί να μην έχουμε δει ακόμα πισίνα και ούτε πρόκειται να τη δούμε, ούτε φυσικά τους στάβλους με τα άλογα, αλλά είχαμε τον πιο όμορφο κήπο που είχαμε ονειρευτεί. Μην φανταστείτε κάτι υπερβολικά πλούσιο. Όλα ήταν απλά αλλά τόσο όμορφα. Το χώμα φρέσκο, γόνιμο και εύφορο έδωσε όλη του την δύναμη στους σπόρους που έπεφταν.
Ο κήπος ήταν χωρισμένος σε λαχανόκηπο, ανθόκηπο και δεντρόκηπο. Οι γονείς μου φύτεψαν κάποια καρποφόρα, όπως μια αμυγδαλιά που υπάρχει ακόμα σήμερα και μας ξεκουράζει στον ίσκιο της. Συκιές, βερικοκιές, λεμονιές, κορομηλιές, ροδακινιές μας έδιναν στα επόμενα χρόνια τους πεντανόστιμους καρπούς τους. Ντοματιές, κρεμμυδάκια, σκόρδα, φασολιές, μαρουλάκια, πιπεριές, μελιτζάνες και κολοκυθιές μας πρόσφεραν τους καρπούς τους συνοδεύοντας το κάθε μας γεύμα.
Το ομορφότερο όμως από όλα, που χόρταινε όλες τις αισθήσεις ήταν ο παραδεισένιος ανθόκηπος! Πολύχρωμες βιολέτες, σκυλάκια, γεράνια, πικροδάφνες, ορτανσίες, γαρδένιες, ηλίανθοι, βιγκόνιες, ιβίσκοι, τριανταφυλλιές, γαριφαλιές αλλά και μυρωδάτα γιασεμιά και αγιοκλήματα στόλιζαν τον περίβολο του σπιτιού. Αλλά και ένα σωρό μυρωδικά φυτά έδιναν έναν ξεχωριστό άρωμα όχι μόνο στον κήπο αλλά και στα φαγητά μας. Δάφνη, βασιλικός, μέντα, δυόσμος, φασκόμηλο, ρίγανη, δεντολίβανο δεν λείπουν ακόμα και σήμερα από το μικρό κηπάκι που έμεινε.
Σκάλισμα, πότισμα, κλάδεμα ήταν καθημερινή δραστηριότητα και άσκηση για τους γονείς μας αλλά και για εμάς. Παρατηρούσαμε καθημερινά την ανάπτυξη των φυτών και μαθαίναμε χρήσιμα πράγματα για την φύση. Το μόνο σιχαμερό για μένα ήταν τα σκουλήκια . Όσο και αν μου εξηγούσαν πόσο χρήσιμα είναι δεν ήθελα ούτε να τα βλέπω. Όλα τα φυτά λιπαίνονταν από φυσική κοπριά μιας και δεν παραλείψαμε να έχουμε και ένα μικρό κοτέτσι με καμιά δεκαριά κοτούλες, για να τρώμε φρέσκα αυγουλάκια. Αργότερα στην συλλογή των οικόσιτων προστέθηκαν και πάπιες, κουνέλια, μια χήνα, δυο περιστεράκια και πολλές αδέσποτες γατούλες οι οποίες κυνηγούσαν τα ποντίκια τα οποία με την σειρά τους έτρωγαν τους καρπούς των άλλων οικόσιτων. Ο κύκλος της ζωής σε όλο του το μεγαλείο!
Για όσα ζωάκια και πουλερικά δεν γνωρίζαμε, φροντίζανε οι γείτονες μιας και κάποιοι είχαν γαλοπούλες, φραγκόκοτες, μια δυο κατσικούλες και ένα γουρουνάκι. Αναλογίζομαι ακόμα και σήμερα πόσα νεογέννητα γατιά σώζαμε κάθε Άνοιξη και πόσα σπουργίτια τους χιονισμένους χειμώνες μαζί με τα γειτονόπουλα.
Δε θυμάμαι ποτέ να πετούσαμε σκουπίδια, παρά μόνο ότι αφορούσε τις συσκευασίες. Όλα τα αποφάγια τα έτρωγαν οι κοτούλες. Και μια γωνιά του κήπου είχε μια ανοιχτή λακκούβα όπου θάβαμε ότι δεν έτρωγαν τα ζωντανά. Ιδέα δεν είχαμε τότε για ανακύκλωση και κομποστοποίηση. Το σημαντικότερο όλων ήταν ότι ξεχάσαμε τι σημαίνει γιατρός και φάρμακα. Όμορφα και ανέμελα χρόνια που όμως έχουν αποτυπωθεί με πολύ θετικά συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά μου. Αυτά τα μαθήματα ζωής που διδάχτηκα μέσα από την εμπειρία με συνοδεύουν ακόμα και σήμερα.
Τι άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια
Στα χρόνια που ακολούθησαν σπούδασα Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας. Παντρεύτηκα και συνεχίζω να μένω στο ίδιο απλό σπιτάκι με την όμορφη αυλή. Εργάζομαι σε έναν πολύ όμορφο χώρο που μοιάζει με όαση μέσα στην πολύβουη πόλη. Έναν χώρο γεμάτο δέντρα, λουλούδια και πουλιά. Πως θα μπορούσα να επιλέξω κάτι άλλο;
Πολλά πράγματα άλλαξαν από τότε. Ο παραδεισένιος κήπος μίκρυνε για να φτιαχτεί ο δρόμος για να περνάνε τα αυτοκίνητα. Τα απέραντα λουλουδένια χωράφια έγιναν αυτοκινητόδρομοι. Οι οικοδομές ξεπετάγονται σαν μανιτάρια. Ο κήπος μετατράπηκε σε πάρκιγκ για τα αυτοκίνητα και φυσικά ούτε λόγος γα κοτέτσι. Τα καρποφόρα αντικαταστάθηκαν από μουριές για να μας προσφέρουν δροσιά το καλοκαίρι. Ο λαχανόκηπος δεν υφίσταται πια.
Έχουμε όμως τη χαρά να χαιρόμαστε το παιδί μας να παίζει με ασφαλέια μέσα στην αυλή όπου και έμαθε να κάνει ποδήλατο. Κάθε καλοκαίρι μαζεύονται όλα τα αγόρια της γειτονιάς και παίζουν μπάσκετ και ποδόσφαιρο στην αυλή. Η αμυγδαλιά αγέρωχη αποτελεί έναν φάρο για όλη την γειτονιά. Έχουμε ακόμα την χαρά να την παρατηρούμε σε κάθε αλλαγή εποχής: να ανθίζει σαν νυφούλα τον Φλεβάρη, να πρασινίζει στον Μάρτη, να δένει καρπούς τον Μάη και τον Σεπτέμβρη να μαζεύουμε τα αμύγδαλα για να φτιάξουμε χειροποίητα σοκολατάκια τα Χριστούγεννα.
Απολαμβάνουμε ακόμα να πατάμε τα κιτρινισμένα φύλλα από τις μουριές που σχηματίζουν ένα πανέμορφο χαλί το φθινόπωρο. Στο απέναντι πεζοδρόμιο έφεραν έναν μπλε κάδο για να κάνουμε ανακύκλωση. Η πρόοδος βλέπετε έφερε και πάρα πολλά σκουπίδια.
Στα πυκνά φυλλώματα των λιγούστρων, βρίσκουν τροφή και καταφύγιο διάφορα πουλάκια. Συχνά μας επισκέπτεται ένας κοκκινολαίμης και πολλά αλανιάρικα σπουργιτάκια για να απολαύσουν λίγα σποράκια στις κρεμαστές ταΐστρες κήπου. Περιστασιακά περνούν οι λευκοσουσουράδες, ένας καλόγερος και ένας καρβουνιάρης. Ο ανθόκηπος υπάρχει ακόμα με λιγότερα λουλούδια, περισσότερες γλάστρες, αλλά ακόμα με μεγάλη αγάπη. Πιάνω συχνά να λέω στον γιο μου: «Μην κόβεις τα λουλουδάκια γιατί πονάνε… μόνο να τα αγαπάς»…
Γεωργία Νικητέα, EcoView.gr