Μόνωση πυλωτής

Στο πλαίσιο των συντονισμένων ενεργειών που γίνονται τα τελευταία χρόνια σε παγκόσμιο επίπεδο για την ευαισθητοποίηση των ανθρώπων σχετικά με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, συμπεριλαμβάνονται εκστρατείες και προγράμματα κατασκευής νέων οικοδομών με υλικά φιλικά προς το περιβάλλον.

Στις νεόδμητες κατοικίες χρησιμοποιούνται πλέον τεχνικές ενεργειακών προδιαγραφών, όπως εγκατάσταση θερμομονωτικών πλαισίων κουφωμάτων, υψηλής αντοχής στις καιρικές συνθήκες, φυσικό αέριο, καυστήρες ταχύτερης απόδοσης αλλά χαμηλότερης κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας και μόνωση ταράτσας για διατήρηση δροσιάς το καλοκαίρι και ζέστης τον χειμώνα.

Ωστόσο υπάρχει μια ακόμα τεχνική, η οποία αν και δεν είναι ευρέως τόσο γνωστή, κερδίζει σιγά-σιγά έδαφος στην ασπίδα του σπιτιού από τις καιρικές συνθήκες με εξοικονόμηση θερμικής ενέργειας.

Αναφέρομαι στη μόνωση της πυλωτής, που είναι συνήθως ανύπαρκτη ή τουλάχιστον ανεπαρκής. Στα διαμερίσματα του 1ου ορόφου παρατηρούνται μεγάλες απώλειες ενέργειας και θερμότητας, καθώς είναι σχεδόν ανέφικτο να διατηρηθεί μια ικανοποιητικά ζεστή ή έστω ανεκτή θερμοκρασία στους χώρους χωρίς να είναι όλη μέρα αναμμένο το καλοριφέρ. Οι σωληνώσεις του που περνούν μέσα από το πάτωμα αδυνατούν να συγκρατήσουν τη θερμότητα για ώρα καθώς ψύχονται αμέσως μόλις έρθουν σε επαφή με τον παγωμένο αέρα της πυλωτής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο ένοικος δεν αισθάνεται θερμικά ποτέ άνετα μια και κρυώνει κυρίως από τα πόδια.

Επιπροσθέτως ένας σοβαρός κίνδυνος που ελλοχεύει εξαιτίας της μη μόνωσης της πυλωτής είναι η συμπύκνωση των υδρατμών που παρουσιάζουν ανοδική πορεία προς το διαμέρισμα και οι οποίοι μπορούν να πάρουν ακραία μορφή, αυτή της μούχλας και της δυσοσμίας μέσα στις ντουλάπες. Αυτού του είδους η μούχλα δύσκολα αντιμετωπίζεται και εξαφανίζεται τελείως, όσο δραστικά υλικά και αν χρησιμοποιήσει κάποιος, γιατί οι εστίες ανάπτυξής της συνεχώς μεταβάλλονται.

Τα συσσωρευμένα νερά πάνω στο πάτωμα, κυρίως όμως στην περίμετρο του σπιτιού, από τους συμπυκνωμένους υδρατμούς είναι το τελικό στάδιο του προβλήματος για να θορυβηθεί έντονα ο ένοικος του διαμερίσματος και να αποφασίσει χωρίς δεύτερη σκέψη τη μόνωση της πυλωτής.

Αντιμετωπίζοντας λοιπόν για αρκετά χρόνια όλα τα παραπάνω προβλήματα με διάφορες «λύσεις της στιγμής», οι οποίες μόνο απώλειες χρημάτων μας προκαλούσαν, πήραμε τη μεγάλη απόφαση στις αρχές του φθινοπώρου να αναζητήσουμε μέσω γνωστών τον κατάλληλο για αυτή την δουλειά τεχνικό με το συνεργείο του.

Εξετάζοντας τον χώρο με τα υποστυλώματα της πολυκατοικίας, μέσα και έξω από αυτή, ο τεχνικός μας πρότεινε ανεπιφύλακτα τη λύση της ακριβότερης μεν, καλύτερης δε εξηλασμένης πολυστερίνης πάχους 5 εκατοστών.

Το είδος αυτό της πολυστερίνης ξεχωρίζει σε σχέση με την διογκωμένη για την αρτιότερη συμπεριφορά της στην υγρασία και την υψηλή θερμομονωτική της συμπεριφορά λόγω των μαύρων μικροκυψελίδων που «εγκλωβίζουν» τη θερμότητα. Για ολοκληρωμένη μόνωση που θα διαρκούσε στο χρόνο μας συνέστησε ο τεχνικός να μονώσουμε ένα μεγάλο μέρος της εισόδου και των δοκαριών έτσι ώστε να μην υπάρχουν οι λεγόμενες στη γλώσσα των τεχνικών θερμογέφυρες ή σε απλή γλώσσα αμόνωτα σημεία στις γωνίες.

Την πρώτη μέρα των εργασιών το συνεργείο τοποθέτησε και κόλλησε με ειδική κόλλα την πολυστερίνη σε τετράγωνα κομμάτια σε μια επιφάνεια 62 τετραγωνικών, που για να σταθεροποιηθεί έπρεπε να μείνει ανέπαφη για τουλάχιστον 24 ώρες καθώς ο καιρός ήταν υγρός και νεφελώδης.

Την τρίτη μέρα κάλυψαν την πολυστερίνη με πλέγμα ενώνοντας με τρυπάνι μεγάλης ισχύος τα σημεία ανάμεσα στα κομμάτια με μεγάλες βίδες. Τελειώνοντας με το πλέγμα μια παχιά στρώση τσιμέντου ήταν απαραίτητη για να «δέσουν» αεροστεγώς τα υλικά μεταξύ τους. Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της εργασίας είχε επιτυχώς επιτευχθεί.

Τις επόμενες μέρες περάσαμε στην τελική ευθεία των εργασιών με το συνεργείο να τοποθετεί 2 ακόμα στρώσεις τσιμέντου για την όσο το δυνατόν πιο συμπαγή σταθεροποίηση της μόνωσης.

Με αστάρι και χρώμα έβαψαν το τσιμέντο και κανένας δεν αντιλαμβανόταν ότι το ταβάνι της πυλωτής και της εισόδου είχε χαμηλώσει κάποια εκατοστά. Μια εργασία 10 περίπου ημερών, που θα μπορούσε να είχε γίνει χρόνια νωρίτερα, έλαβε τέλος.

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πότε ακριβώς θα κάνουμε απόσβεση των 2200 € (62 m *35€) που κόστισε η εργασία. Αυτό που προέχει όμως και το οποίο αισθανθήκαμε από την πρώτη στιγμή με απόλυτη ανακούφιση ήταν η διαφορά θερμοκρασίας και η διατήρηση της θερμότητας σε όλο το διαμέρισμα.

Εύη Μαραγκουδάκη EcoView