Πράγα, «η Χρυσή Πόλη», «η Πόλη των 100 πύργων» ή απλώς το παλιό σκοροφαγωμένο σεντούκι της γιαγιάς, το οποίο όμως κρατά καλά φυλαγμένους θησαυρούς ανεκτίμητης αξίας, όπως θρύλους και δοξασίες, 100 και πλέον κάστρα και πύργους παραμυθιού με πριγκίπισσες και δράκους, καλλιτεχνικά αριστουργήματα, μουσεία και μια τεράστια πολιτιστική κληρονομιά.
Η τέχνη, και τα φιλοσοφικά κινήματα ως συνοδοιπόροι στη μακρά ιστορία της Πράγας ξετυλίγονται ομαλά σαν κουβάρι μέσα από το αρχιτεκτονικό της μεγαλείο που αδιαμφισβήτητα την ξεχωρίζει. Περιδιαβαίνοντας τα πλακόστρωτα δρομάκια, στο μεγαλύτερο μέρος της, ανακαλύπτεις γειτονιές στις οποίες μένεις να χαζεύεις και να θαυμάζεις εκστατικός και έκθαμβος ένα συνονθύλευμα αρχιτεκτονικών ρευμάτων που δεν συναντάς πουθενά αλλού στον κόσμο.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να αντιδράσει κάποιος αντικρίζοντας σε κάστρα, κτίσματα, οικίες με οικόσημα πάνω από την είσοδο αντί για αριθμούς, αψίδες εκκλησιών, πέτρινες γέφυρες το στιβαρό και ανυπέρβλητο γοτθικό στυλ να συνδυάζεται και να δένει αρμονικά με την υπερβολή του μπαρόκ, την αναγέννηση με την εκλεπτυσμένη αίσθηση της αρτ νουβό και τις αυστηρές γραμμές του κυβισμού.
Το αποτέλεσμα τόσο καλαίσθητο όσο και παράδοξα αντιφατικό σε κάνει να διερωτάσαι αν η Πράγα είναι μια μόνο πόλη ή πολλές διαφορετικές μαζί. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας δεν καταφέραμε να απαντήσουμε μονολεκτικά σε αυτό το ερώτημα, που ούτως ή άλλως δεν είχε καμία σημασία. Ορισμένα πράγματα στη ζωή πρέπει να παραμένουν μυστήρια και απόκρυφα για να μην χάνουν τη λάμψη τους.
Μετά τις 2 πρώτες μέρες διαμονής μας αποφασίσαμε να αφουγκραστούμε τον παλμό της ζωής πέρα από την τυπική ξενάγηση στα ιστορικά μέρη της πόλης. Με εφόδιό μας λοιπόν την περιέργεια και την αναζήτηση γνώσεων και φαινομένων που δεν είναι απτά ή ορατά αλλά γίνονται βαθύτατα αισθητά από την αύρα και την ρομαντική περιρρέουσα ατμόσφαιρα και φυσικά με ένα ζευγάρι άνετα αθλητικά παπούτσια περιηγηθήκαμε από την μία άκρη της πόλης ως την άλλη. Χρησιμοποιούσαμε ταυτόχρονα το μετρό και το τραμ με σχετικά χαμηλό εισιτήριο για αποστάσεις που δεν καλύπτονταν εύκολα με τα πόδια.
Εξάλλου ο ποταμός Μολδάβας λειτουργεί ως πυξίδα για τις περιηγήσεις καθώς οριοθετεί το κέντρο της Πράγας.
Στην Παλιά Πόλη, όπου απαγορεύεται αυστηρώς η διέλευση οχημάτων για λόγους περιβαλλοντικής διατήρησης του ιστορικού κέντρου, οι μετακινήσεις γίνονται με τα πόδια ή ακόμα καλύτερα με άμαξες που σέρνουν άλογα.
Εκεί βρίσκονται τα περισσότερα αξιοθέατα, όπως ο ναός της Παρθένου του Τιν με το χρυσό ομοίωμα της Παναγίας, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, το Δημαρχείο με το αστρονομικό και αστρολογικό ρολόι του 1400 σε γοτθικό πύργο. Αυτό είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης και σημείο αναφοράς για τα κύματα τουριστών που συρρέουν κάθε χρόνο για να απολαύσουν μαγεμένοι τη σήμανση των ωρών, από τις 8πμ-8μμ, με την παρέλαση των 12 Αποστόλων από τα παραθυρόφυλλα, αργά σε κύκλο.
Ωστόσο ο συνωστισμός για μια καλή θέση μπροστά από το ρολόι με τις κάμερες και τις μηχανές στο χέρι ευνοεί δυστυχώς κάθε είδους κλοπή αντικειμένων από επιδέξιους «μακρυχέρηδες» παρά τη συνεχή αλλά διακριτική παρουσία της πεζής αστυνομίας.
Ακολουθώντας πιστά και απτόητα την ακατάβλητη αίσθηση μυσταγωγίας που πλανιόνταν διάσπαρτα στην ατμόσφαιρα, διαπιστώσαμε ότι ακόμα και τα καφέ είχαν να διηγηθούν ιστορίες για παλιές δοξασμένες εποχές με μεγάλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες να κοσμούν τους τοίχους, πορσελάνες και έπιπλα-αντίκες με εβένινα τραπέζια. Οι φιγούρες των ποιητών και των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων σαν φαντάσματα περνούσαν ανάμεσά μας, διαχέοντας κύματα νοσταλγίας και κρυφής μελαγχολίας για αυτό που πέρασε αλλά δεν ξεχάστηκε.
Από την αριστερή όχθη του Μολδάβα φτάσαμε στη Μala Strata, ένα μέρος όπου ο χρόνος σταμάτησε στον 18ο αιώνα, με επιβλητικά ανάκτορα και μπαρόκ ναούς υπό τους ήχους της κλασικής μουσικής του εκκλησιαστικού οργάνου. Οι κόκκινες και καφετιές στέγες των σπιτιών αναμειγνύονται ταιριαστά με τις ροζ και άσπρες καμινάδες στον καταπράσινο καμβά ολάνθιστων κήπων και δημόσιων πάρκων με σοκάκια για διαδρομές ηρεμίας και χαλάρωσης από την πολύβουη πόλη, που φροντίζουν όλο τον χρόνο εξειδικευμένοι κηπουροί.
Από το κέντρο της Mala Strana με τα βασιλικά σκαλοπάτια του 17ου αιώνα ανεβήκαμε στο Κάστρο, το μεγαλύτερο μεσαιωνικό της Ευρώπης, πίσω από τα τείχη του οποίου βρίσκονται τα ανάκτορα, το μοναστήρι Στράχοβ, η Βασιλική του Αγίου Γεωργίου και ο σημαντικότερος ναός των Τσέχων, ο καθεδρικός του Αγίου Βίου με τα περίφημα βιτρό, την κεντρική αψίδα και τα πολυγωνικά παρεκκλήσια.
Στο Μουσείο Παιχνιδιών με ανεκτίμητες συλλογές των αρχών του αιώνα από Ευρώπη και Αμερική και ξύλινες μαριονέτες που σμιλεύονται στη Τσεχία, παρασυρθήκαμε για ώρες σαν παιδιά που πρωτοπηγαίνουν στο λούνα πάρκ.
Η εικόνα όμως που θα παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μας είναι αυτή του πιο ρομαντικού σημείου της πόλης, της λιθόστρωτης μεσαιωνικής Γέφυρας του Καρόλου με παραταγμένα 30 μπαρόκ αγάλματα, που προσωποποιούν αγίους και ηγεμόνες με παλαιότερο αυτό του Αγίου Ιωάννη του Νεπόμουκ, βάζοντας την τελική υπογραφή σε μια πόλη εξύμνηση της τέχνης και της δημιουργίας.
Ζωγράφοι από όλον τον κόσμο σχεδιάζουν πορτρέτα περαστικών, με νόμιμη άδεια στα καβαλέτα τους, μουσικοί που παίζουν τζαζ, αυτοσχέδιες παραστάσεις μαριονέτας και παντομίμας στήνουν ένα γαϊτανάκι χαράς και αισιοδοξίας για τις ομορφιές της ζωής.
Την ίδια ακριβώς μοναδική ομορφιά απολαμβάνει κανείς από τη γέφυρα την νύχτα με την αντανάκλαση του φωτισμένου κάστρου στα νερά του ποταμού να δημιουργεί παραμυθένια ατμόσφαιρα.
Κλείνοντας την αφήγησή μας να μην παραλείψουμε ότι η Πράγα είναι πολύ καθαρή πόλη χωρίς σκουπίδια ή αδέσποτα στους δρόμους. Τα σκυλιά συνοδεύονται με φίμωτρο ενώ σε αντίθετη περίπτωση οι ιδιοκτήτες τους λαμβάνουν επιτόπου πρόστιμο από την αστυνομία.
Πράγα, μια μυστηριώδης πόλη με πολλές ερμηνείες…
Εύη έχω την αίσθηση ότι μας ταξίδεψες σε μια παραμυθένια πολιτεία! Συγχαρητήρια!